Poeme : Le Hanneton

Un jeune hanneton bien guilleret
Voletait dans le jardin de Monsieur le curé
Il vint aux oreilles de celui-ci bourdonner
Puis repris sa course vers un rosier
Rien de plus énervant que cette manie
Foncer droit vers lui
A la prochaine approche je le réduit en bouillie
Créature de Dieu ou pas celui-ci m’ennuie
Se disait Monsieur le curé
Monsieur le curé qui s’était travesti
Et bien oui
Monsieur le curé était une nonne
Une nonne d’une tonne
Qui avait quitté ses habits
Pour ceux bien plus lâches
Que ceux de Monsieur le curé
Oui elle était bien à l’aise
Pour cultiver cette petite parcelle de fraises
Oh qu’elles sont bien rouges
Un plaisir de gourmandise, se dit-elle bien rouge.
Bien difficile de se baisser
Quand on est bien ronde, ronde comme moi
Sur ce le gentil hanneton
Revint faire sa ronde autour de Monsieur le curé
Bien mal lui en prit, car elle se saisit d’une tapette
Et l’envoya rouler au fond du jardin
Du jardin de Monsieur le curé.

IRIS 1950

œ̃ ʒənə-anətɔ̃ bjɛ̃ ɡjʁε
vɔlətε dɑ̃ lə ʒaʁdɛ̃ də məsjø lə kyʁe
il vɛ̃ oz- ɔʁεjə də səlɥi si buʁdɔne
pɥi ʁəpʁi sa kuʁsə vεʁz- œ̃ ʁozje
ʁjɛ̃ də plysz- enεʁvɑ̃ kə sεtə mani
fɔ̃se dʁwa vεʁ lɥi
a la pʁoʃεnə apʁoʃə ʒə lə ʁedɥi ɑ̃ buiji
kʁeatyʁə də djø u pa səlɥi si mɑ̃nɥi
sə dizε məsjø lə kyʁe
məsjø lə kyʁe ki setε tʁavεsti
e bjɛ̃ ui
məsjø lə kyʁe etε ynə nɔnə
ynə nɔnə dynə tɔnə
ki avε kite sεz- abi
puʁ sø bjɛ̃ plys laʃə
kə sø də məsjø lə kyʁe
ui εllə etε bjɛ̃ a lεzə
puʁ kyltive sεtə pətitə paʁsεllə də fʁεzə
ɔ kεllə sɔ̃ bjɛ̃ ʁuʒə
œ̃ plεziʁ də ɡuʁmɑ̃dizə, sə di tεllə bjɛ̃ ʁuʒə.
bjɛ̃ difisilə də sə bεse
kɑ̃t- ɔ̃n- ε bjɛ̃ ʁɔ̃də, ʁɔ̃də kɔmə mwa
syʁ sə lə ʒɑ̃til-anətɔ̃
ʁəvɛ̃ fεʁə sa ʁɔ̃də otuʁ də məsjø lə kyʁe
bjɛ̃ mal lɥi ɑ̃ pʁi, kaʁ εllə sə sεzi dynə tapεtə
e lɑ̃vwaja ʁule o fɔ̃ dy ʒaʁdɛ̃
dy ʒaʁdɛ̃ də məsjø lə kyʁe.

iʁi milə nəf sɑ̃ sɛ̃kɑ̃tə