Poeme : Mahler Et Sa Mort

Mahler

Pleure le violoncelle, à l’horizon du bois
Lorsque le vent se lève, par l’âme du hautbois
S’accordent les violons, cavalcade de chevaux
D’une envolée lyrique, à la porte du tombeau

La flûte traversière annonce les oiseaux,
Décrivant dans le ciel de sublimes arceaux
A l’instant le silence, dans la ronde clairière
C’est le rêve de l’enfant, en vision éphémère

Gémit le violoncelle, au sein des cathédrales
Nous suivons son chemin, il découvre le Graal
Au fond de ses angoisses, Gustave reçoit la vie,
Son âme capte l’amour, message à son génie

Mahler revient à Vienne, jalousie de sa femme
Dans le couloir du train, il vient rendre son âme,
Russell nous l’a montré, une vie de passion
Enfermé dans son être, venait son intuition

Meure le violoncelle, en pleine partition
Sur un bruit de cymbale, plainte du violon
Le train entré en gare, la foule crie son amour
Et le couple vacille, magnifique retour

Le 29-3-2024

Film de Ken Russell : Mahler

male

plœʁə lə vjɔlɔ̃sεllə, a lɔʁizɔ̃ dy bwa
lɔʁskə lə vɑ̃ sə lεvə, paʁ lamə dy-otbwa
sakɔʁde lε vjɔlɔ̃, kavalkadə də ʃəvo
dynə ɑ̃vɔle liʁikə, a la pɔʁtə dy tɔ̃bo

la flytə tʁavεʁsjεʁə anɔ̃sə lεz- wazo,
dekʁivɑ̃ dɑ̃ lə sjεl də sybliməz- aʁso
a lɛ̃stɑ̃ lə silɑ̃sə, dɑ̃ la ʁɔ̃də klεʁjεʁə
sε lə ʁεvə də lɑ̃fɑ̃, ɑ̃ vizjɔ̃ efemεʁə

ʒemi lə vjɔlɔ̃sεllə, o sɛ̃ dε katedʁalə
nu sɥivɔ̃ sɔ̃ ʃəmɛ̃, il dekuvʁə lə ɡʁaal
o fɔ̃ də sεz- ɑ̃ɡwasə, ɡystavə ʁəswa la vi,
sɔ̃n- amə kaptə lamuʁ, mesaʒə a sɔ̃ ʒeni

male ʁəvjɛ̃ a vjεnə, ʒaluzi də sa famə
dɑ̃ lə kulwaʁ dy tʁɛ̃, il vjɛ̃ ʁɑ̃dʁə sɔ̃n- amə,
ʁysεll asteʁiskə nu la mɔ̃tʁe, ynə vi də pasjɔ̃
ɑ̃fεʁme dɑ̃ sɔ̃n- εtʁə, vənε sɔ̃n- ɛ̃tɥisjɔ̃

məʁə lə vjɔlɔ̃sεllə, ɑ̃ plεnə paʁtisjɔ̃
syʁ œ̃ bʁɥi də sɛ̃balə, plɛ̃tə dy vjɔlɔ̃
lə tʁɛ̃ ɑ̃tʁe ɑ̃ ɡaʁə, la fulə kʁi sɔ̃n- amuʁ
e lə kuplə vasijə, maɲifikə ʁətuʁ

lə vɛ̃t- nəf tiʁε tʁwa tiʁε dø milə vɛ̃t- katʁə

asteʁiskə film də kεn ʁysεll : male