Poeme : (O^^o) Comme Un Gout D’eternite (O^^o)

Dans la penombre,
En chute libre,
Je sombre
Et c’est la mort qui m’en delivre
Elle m’attends a l’arrivee
De son odeur
Je peux me saouler,
Et la peur,
Elle va la chasser

Mes yeux perdent de leur couleur
Ils deviennent limpides
Ne me laissant qu’un regard vitreux
Et ma chute, elle, prend de l’empleur

Le sol se rapproche de moi
L’ombre s’empare de ma voixLe choc, brutal, m’acheve
Mon ame quitte mon corps
Inerte, je gît sur le terre,
Ou du moins moins, mon corps
Car mon esprit s’envole

Enfin libre de cette vie monotonne
Que je faisait de la mienne
Qui me faisait haine

Mais cette nuit est celle de ma vengeance
Je vais leur rendre cette souffrance
Qu’ils m’ont inculquee
Durant ces quelques annees

Ils recouvre mon corps d’un draps blanc
Immacule de mon sang
Qui j’ai fais couler si souvent

Mais personne ne s’en ai apercu

Ce soir, je quitte ce corps dechu
Qui me separais de l’eternite

Adieu

dɑ̃ la pənɔ̃bʁə,
ɑ̃ ʃytə libʁə,
ʒə sɔ̃bʁə
e sε la mɔʁ ki mɑ̃ dəlivʁə
εllə matɑ̃z- a laʁivi
də sɔ̃n- ɔdœʁ
ʒə pø mə saule,
e la pœʁ,
εllə va la ʃase

mεz- iø pεʁde də lœʁ kulœʁ
il dəvjεne lɛ̃pidə
nə mə lεsɑ̃ kœ̃ ʁəɡaʁ vitʁø
e ma ʃytə, εllə, pʁɑ̃ də lɑ̃plœʁ

lə sɔl sə ʁapʁoʃə də mwa
lɔ̃bʁə sɑ̃paʁə də ma vwakslə ʃɔk, bʁytal, maʃəvə
mɔ̃n- amə kitə mɔ̃ kɔʁ
inεʁtə, ʒə ʒit syʁ lə teʁə,
u dy mwɛ̃ mwɛ̃, mɔ̃ kɔʁ
kaʁ mɔ̃n- εspʁi sɑ̃vɔlə

ɑ̃fɛ̃ libʁə də sεtə vi monotɔnə
kə ʒə fəzε də la mjεnə
ki mə fəzε-εnə

mε sεtə nɥi ε sεllə də ma vɑ̃ʒɑ̃sə
ʒə vε lœʁ ʁɑ̃dʁə sεtə sufʁɑ̃sə
kil mɔ̃ ɛ̃kylki
dyʁɑ̃ sε kεlkz- ani

il ʁəkuvʁə mɔ̃ kɔʁ dœ̃ dʁa blɑ̃
imakylə də mɔ̃ sɑ̃
ki ʒε fε kule si suvɑ̃

mε pεʁsɔnə nə sɑ̃n- ε apεʁky

sə swaʁ, ʒə kitə sə kɔʁ dəʃy
ki mə səpaʁε də lətεʁnitə

adjø