Poeme : Cri De L’instant

Cri de l’instant où je m’évade,
Enveloppée de la parrure textuelle du temps,
Mes feux se brisent et ma cadence succombe ;
Le bourdonnement invincible de la nature,
Me guide vers sa chance,
Je ne sens plus l’instant venir caresser ma peau frêle,
Je miroite l’odeur qui apaise,
Ma délicate sensation d’exister,
Je vois dériver à tous moments,
Ces suaves étincellements,
Ces limpides saisons et ces frais horizons ;
Le statut du monde m’envoûte,
Dans une féconde jeunesse,
Dont je me crois le maître,
La lune est de miel,
L’espace ouvre ses bras éternels.

kʁi də lɛ̃stɑ̃ u ʒə mevadə,
ɑ̃vəlɔpe də la paʁyʁə tεkstɥεllə dy tɑ̃,
mε fø sə bʁize e ma kadɑ̃sə sykɔ̃bə,
lə buʁdɔnəmɑ̃ ɛ̃vɛ̃siblə də la natyʁə,
mə ɡidə vεʁ sa ʃɑ̃sə,
ʒə nə sɑ̃s plys lɛ̃stɑ̃ vəniʁ kaʁese ma po fʁεlə,
ʒə miʁwatə lɔdœʁ ki apεzə,
ma delikatə sɑ̃sasjɔ̃ dεɡziste,
ʒə vwa deʁive a tus mɔmɑ̃,
sε sɥavəz- etɛ̃sεllmɑ̃,
sε lɛ̃pidə sεzɔ̃z- e sε fʁεz- ɔʁizɔ̃,
lə staty dy mɔ̃də mɑ̃vutə,
dɑ̃z- ynə fekɔ̃də ʒənεsə,
dɔ̃ ʒə mə kʁwa lə mεtʁə,
la lynə ε də mjεl,
lεspasə uvʁə sε bʁaz- etεʁnεl.