Poeme : Prendre Conscience

Chaque jour un neurone me quitte sans excuse,
Ma gourmandise s’étiole, aucun mets ne m’enivre,
Les spectacles m’indiffèrent, j’en suis confuse,
La société m’exaspère, elle ignore le savoir-vivre.

Le sol semble de plus en plus bas et me défie,
Mon corps se tasse, mes membres raccourcissent,
Les sons de plus en plus sourds me laissent anéantie,
Ma vue se joue de moi, les mots gauchissent.

Chaque activité devient oppressante et pesante,
Le repos, sans cesse, réclame son dû,
Toute discussion se révèle inconsistante
Tant me concentrer sur elle s’avère ardu.

Prendre conscience de tous ces ressentis
Aide à supporter le déclin de son énergie,
Ne pas oublier tout ce que l’on a réussi,
C’est accepter, en souriant, le déroulement d’une vie.

ʃakə ʒuʁ œ̃ nəʁɔnə mə kitə sɑ̃z- εkskyzə,
ma ɡuʁmɑ̃dizə sesjɔlə, okœ̃ mεt nə mɑ̃nivʁə,
lε spεktaklə mɛ̃difεʁe, ʒɑ̃ sɥi kɔ̃fyzə,
la sɔsjete mεɡzaspεʁə, εllə iɲɔʁə lə savwaʁ vivʁə.

lə sɔl sɑ̃blə də plysz- ɑ̃ plys ba e mə defi,
mɔ̃ kɔʁ sə tasə, mε mɑ̃bʁə- ʁakuʁsise,
lε sɔ̃ də plysz- ɑ̃ plys suʁd mə lεse aneɑ̃ti,
ma vɥ sə ʒu də mwa, lε mo ɡoʃise.

ʃakə aktivite dəvjɛ̃ ɔpʁesɑ̃tə e pəzɑ̃tə,
lə ʁəpo, sɑ̃ sεsə, ʁeklamə sɔ̃ dy,
tutə diskysjɔ̃ sə ʁevεlə ɛ̃kɔ̃sistɑ̃tə
tɑ̃ mə kɔ̃sɑ̃tʁe syʁ εllə savεʁə aʁdy.

pʁɑ̃dʁə kɔ̃sjɑ̃sə də tus sε ʁəsɑ̃ti
εdə a sypɔʁte lə deklɛ̃ də sɔ̃n- enεʁʒi,
nə pa ublje tu sə kə lɔ̃n- a ʁeysi,
sεt- aksεpte, ɑ̃ suʁjɑ̃, lə deʁuləmɑ̃ dynə vi.