Poeme : Brouillard

Je me sens seul,
Dans ce monde sans fieul,
Que j’ai voulu adopter,
Et qui n’a jamais voulu me doter,
Les chaînes qui embrigadent ma peine,
Laissent tout de même paraître ma haine,
Souffrance de tant de mensonges,
Qui à chaque lueur de L’Aurore me paraissent songe,
Mon âme meurtri à chaque pensée,
Que nulle réalité ne saurait compenser,
Déception et solitude font mon malheur,
Pourtant illusion et sollicitude me couvraient de bonheur,
J’etouffe et j’en ai assez de tout,
Comment trainer ce poids que j’ai partout,
J’aurai bien voulu songer à l’avenir,
Mais il ne me reste plus rien en souvenir,
De nombreux projets envisage encours,
Qui ne veront le jour vu ce temps court,
Course effreine d’un athlete en fin de parcours,
Elan de coeur d’une ame en detresse appelant au secours.

ʒə mə sɑ̃s səl,
dɑ̃ sə mɔ̃də sɑ̃ fjəl,
kə ʒε vuly adɔpte,
e ki na ʒamε vuly mə dɔte,
lε ʃεnə ki ɑ̃bʁiɡade ma pεnə,
lεse tu də mεmə paʁεtʁə ma-εnə,
sufʁɑ̃sə də tɑ̃ də mɑ̃sɔ̃ʒə,
ki a ʃakə lɥœʁ də loʁɔʁə mə paʁεse sɔ̃ʒə,
mɔ̃n- amə məʁtʁi a ʃakə pɑ̃se,
kə nylə ʁealite nə soʁε kɔ̃pɑ̃se,
desεpsjɔ̃ e sɔlitydə fɔ̃ mɔ̃ malœʁ,
puʁtɑ̃ ilyzjɔ̃ e sɔlisitydə mə kuvʁε də bɔnœʁ,
ʒətufə e ʒɑ̃n- ε ase də tu,
kɔmɑ̃ tʁεne sə pwa kə ʒε paʁtu,
ʒoʁε bjɛ̃ vuly sɔ̃ʒe a lavəniʁ,
mεz- il nə mə ʁεstə plys ʁjɛ̃ ɑ̃ suvəniʁ,
də nɔ̃bʁø pʁɔʒεz- ɑ̃vizaʒə ɑ̃kuʁ,
ki nə vəʁɔ̃ lə ʒuʁ vy sə tɑ̃ kuʁ,
kuʁsə efʁεnə dœ̃n- atlətə ɑ̃ fɛ̃ də paʁkuʁ,
əlɑ̃ də kœʁ dynə amə ɑ̃ dətʁεsə apəlɑ̃ o səkuʁ.