Poeme : Leonie

Telle une ame vaporeuse elle valse
Dans une brume liquoreuse il observe
Cette image nébuleuse il caresse
D’une ivresse langoureuse il s’imprègne

Un battement de cils ardoisés
Un ballet de sourire pourprés
L’éclat d’une peau satinée
Et pourtant Léonie, s’ennuie

Sur un air sensuel elle ondule
Sous des feux confidentiels elle rayonne
De son parfum de canelle il s’enivre
Dans cette moiteur cruelle il divague

Des mains d’une blancheur opaline
Le flot d’une chevelure divine
Des prunelles aux lueurs cristallines
Et pourtant Léonie, s’ennuie

A peine ses dentelles intimes il devine
Comme aspiré vers l’abime il sombre
Quand la diaphane se sublime il s’effondre
Dans son voyage ultime il s’effondre

Le galbe de ses jambes infinies
L’ondulation de ses hanches arrondies
La courbe de ses reins qui dit oui
Et pourtant Léonie, s’ennuie

tεllə ynə amə vapɔʁøzə εllə valsə
dɑ̃z- ynə bʁymə likɔʁøzə il ɔpsεʁvə
sεtə imaʒə nebyløzə il kaʁεsə
dynə ivʁεsə lɑ̃ɡuʁøzə il sɛ̃pʁεɲə

œ̃ batəmɑ̃ də silz- aʁdwaze
œ̃ balε də suʁiʁə puʁpʁe
lekla dynə po satine
e puʁtɑ̃ leɔni, sɑ̃nɥi

syʁ œ̃n- εʁ sɑ̃sɥεl εllə ɔ̃dylə
su dε fø kɔ̃fidɑ̃sjεlz- εllə ʁεjɔnə
də sɔ̃ paʁfœ̃ də kanεllə il sɑ̃nivʁə
dɑ̃ sεtə mwatœʁ kʁyεllə il divaɡ

dε mɛ̃ dynə blɑ̃ʃœʁ ɔpalinə
lə flo dynə ʃəvəlyʁə divinə
dε pʁynεlləz- o lɥœʁ kʁistalinə
e puʁtɑ̃ leɔni, sɑ̃nɥi

a pεnə sε dɑ̃tεlləz- ɛ̃timəz- il dəvinə
kɔmə aspiʁe vεʁ labimə il sɔ̃bʁə
kɑ̃ la djafanə sə syblimə il sefɔ̃dʁə
dɑ̃ sɔ̃ vwajaʒə yltimə il sefɔ̃dʁə

lə ɡalbə də sε ʒɑ̃bəz- ɛ̃fini
lɔ̃dylasjɔ̃ də sεz- ɑ̃ʃəz- aʁɔ̃di
la kuʁbə də sε ʁɛ̃ ki di ui
e puʁtɑ̃ leɔni, sɑ̃nɥi