Poeme : La Louve

Un hurlement est poussé
Quelque part dans la nuit noire
C’est un hurlement de désespoir
Une louve est perdue
Sa meute l’a delaissée
Seule et apeurée
Elle implore la lune de la retrouvée
Sans elle elle n’est rien
La lune l’éclair alors de son éclat divin
Elle la plain
Prise de pitié
Elle décide de l’aidée
Soudain on entend un cracquement
Près de la petite louve au pelage blanc
Se tient un magnifique loup noir
Ensembles ils joignent leurs chants
Qui restera pendant cent ans

œ̃n- yʁləmɑ̃ ε puse
kεlkə paʁ dɑ̃ la nɥi nwaʁə
sεt- œ̃n- yʁləmɑ̃ də dezεspwaʁ
ynə luvə ε pεʁdɥ
sa møtə la dəlεse
sələ e apəʁe
εllə ɛ̃plɔʁə la lynə də la ʁətʁuve
sɑ̃z- εllə εllə nε ʁjɛ̃
la lynə leklεʁ alɔʁ də sɔ̃n- ekla divɛ̃
εllə la plɛ̃
pʁizə də pitje
εllə desidə də lεde
sudɛ̃ ɔ̃n- ɑ̃tɑ̃t- œ̃ kʁakəmɑ̃
pʁε də la pətitə luvə o pəlaʒə blɑ̃
sə tjɛ̃ œ̃ maɲifikə lu nwaʁ
ɑ̃sɑ̃bləz- il ʒwaɲe lœʁ ʃɑ̃
ki ʁεstəʁa pɑ̃dɑ̃ sɑ̃t- ɑ̃