Poeme : Une Nature Perdu

La douce brise siflant entre les arbres,
Est la respiration du calme,
Qui m’envahi et me donne du bonheure.
Toutes les créatures que je croise en ce bois majestueux,
Mexprime la joie de vivre.
La terre si molle,
Me donne le confort que je recherche si longtemps.
Durant la nuit,
Un petit lievre aux yeux de billes vertes me fixe,
Alors croyant qu’il me parle,
Je tombe,
Inconcsiant.
Je ne puis comparer une beautée si envoutante,
Alors marchant dans cette beauté incomparrable,
J’arrive a la route,
Tombe a jenoue,
Et pleure ce magnifique paysage,
Anéanti

la dusə bʁizə siflɑ̃ ɑ̃tʁə lεz- aʁbʁə,
ε la ʁεspiʁasjɔ̃ dy kalmə,
ki mɑ̃vai e mə dɔnə dy bɔnəʁ.
tutə lε kʁeatyʁə kə ʒə kʁwazə ɑ̃ sə bwa maʒεstɥø,
mεkspʁimə la ʒwa də vivʁə.
la teʁə si mɔlə,
mə dɔnə lə kɔ̃fɔʁ kə ʒə ʁəʃεʁʃə si lɔ̃tɑ̃.
dyʁɑ̃ la nɥi,
œ̃ pəti ljεvʁə oz- iø də bijə vεʁtə- mə fiksə,
alɔʁ kʁwajɑ̃ kil mə paʁlə,
ʒə tɔ̃bə,
ɛ̃kɔ̃ksjɑ̃.
ʒə nə pɥi kɔ̃paʁe ynə bote si ɑ̃vutɑ̃tə,
alɔʁ maʁʃɑ̃ dɑ̃ sεtə bote ɛ̃kɔ̃paʁablə,
ʒaʁivə a la ʁutə,
tɔ̃bə a ʒənu,
e plœʁə sə maɲifikə pεizaʒə,
aneɑ̃ti