Poeme : Discorde

Je ne fais plus chanter ma lyre
Qui ment autant qu’elle m’inspire…
Je ne chahute plus mon luth
Qui sèchement me répond : zut !

Depuis longtemps déjà ma harpe
Est muette comme une carpe
Et son silence est éloquent :
Quand tu me pinces prends des gants !

De tous ces instruments sonores
Vois-tu ma chère Terpsichore
En fait il ne me reste plus

Miséricorde ! Que la corde
Porte-bonheur je te l’accorde
Que seul fait vibrer le pendu.

ʒə nə fε plys ʃɑ̃te ma liʁə
ki mɑ̃ otɑ̃ kεllə mɛ̃spiʁə…
ʒə nə ʃaytə plys mɔ̃ lyt
ki sεʃəmɑ̃ mə ʁepɔ̃ : zyt !

dəpɥi lɔ̃tɑ̃ deʒa ma-aʁpə
ε mɥεtə kɔmə ynə kaʁpə
e sɔ̃ silɑ̃sə εt- elɔke :
kɑ̃ ty mə pɛ̃sə pʁɑ̃ dε ɡɑ̃ !

də tus sεz- ɛ̃stʁymɑ̃ sonoʁə
vwa ty ma ʃεʁə tεʁpsiʃɔʁə
ɑ̃ fε il nə mə ʁεstə plys

mizeʁikɔʁdə ! kə la kɔʁdə
pɔʁtə bɔnœʁ ʒə tə lakɔʁdə
kə səl fε vibʁe lə pɑ̃dy.