Poeme : Le Ciel

Le ciel change de couleur
De bleu a gris
Il lachera bientot sa douleur
Écouter, il y a quel que chose qui cris

On dirait que sa cris de souffrance
On dirait que sa na pas eu de chance
Chut ! Maintenant sa pleure
Elle n’a pas peur

Elle ne fais que soufrir
Elle demande de l’aide
Au sinon elle va enfinir

Cette chose semble être folle de rage
Tous comme le ciel menace de son orage
Regarder c’est un cœur
Il est entouré de fleur

Il a un couteau de planté
Il n’arrete pas de crier
Il a un nom de gravé dans le poignard
Mais je n’arribe pas a le voir

Le cœur
Maintenant pleur
Il dit entre 2 larmes coule
Qu’il souffre d’aimer

lə sjεl ʃɑ̃ʒə də kulœʁ
də blø a ɡʁi
il laʃəʁa bjɛ̃to sa dulœʁ
ekute, il i a kεl kə ʃozə ki kʁi

ɔ̃ diʁε kə sa kʁi də sufʁɑ̃sə
ɔ̃ diʁε kə sa na pa y də ʃɑ̃sə
ʃy ! mɛ̃tənɑ̃ sa plœʁə
εllə na pa pœʁ

εllə nə fε kə sufʁiʁ
εllə dəmɑ̃də də lεdə
o sinɔ̃ εllə va ɑ̃finiʁ

sεtə ʃozə sɑ̃blə εtʁə fɔlə də ʁaʒə
tus kɔmə lə sjεl mənasə də sɔ̃n- ɔʁaʒə
ʁəɡaʁde sεt- œ̃ kœʁ
il εt- ɑ̃tuʁe də flœʁ

il a œ̃ kuto də plɑ̃te
il naʁətə pa də kʁje
il a œ̃ nɔ̃ də ɡʁave dɑ̃ lə pwaɲaʁ
mε ʒə naʁibə pa a lə vwaʁ

lə kœʁ
mɛ̃tənɑ̃ plœʁ
il di ɑ̃tʁə dø laʁmə- kulə
kil sufʁə dεme