Poeme : Petit Homme

Petit homme
Mais qui se dissimule derrière ce masque
A travers ce sourire constamment fantasque,
Le bonheur aux lèvres, le masque tombe
L’impact à la résonance d’une bombe

Ebréché, ce curieux masque d’argile
Révèle alors comme un moulage fragile
Laissant entrevoir un terne sourire
Sur un masque qui tend à s’assombrir

Quel est ce petit homme derrière se voile
Appelons le, qu’il se dévoile
Ebréché, le masque se brise
Quel est ce petit homme qui cicatrise

Mais d’où proviennent ces blessures ?
Et qu’à tu fais de ton armure ?
Petit homme, je te sens si malheureux
Où est passé cet être si désireux ?

Brisé, le masque disparaît
Un jour, il se reformerait
Le petit clown reviendrait
Le petit homme se déguiserait…

pəti ɔmə
mε ki sə disimylə dəʁjεʁə sə maskə
a tʁavεʁ sə suʁiʁə kɔ̃stamɑ̃ fɑ̃taskə,
lə bɔnœʁ o lεvʁə, lə maskə tɔ̃bə
lɛ̃pakt a la ʁezɔnɑ̃sə dynə bɔ̃bə

εbʁeʃe, sə kyʁjø maskə daʁʒilə
ʁevεlə alɔʁ kɔmə œ̃ mulaʒə fʁaʒilə
lεsɑ̃ ɑ̃tʁəvwaʁ œ̃ tεʁnə suʁiʁə
syʁ œ̃ maskə ki tɑ̃t- a sasɔ̃bʁiʁ

kεl ε sə pəti ɔmə dəʁjεʁə sə vwalə
apəlɔ̃ lə, kil sə devwalə
εbʁeʃe, lə maskə sə bʁizə
kεl ε sə pəti ɔmə ki sikatʁizə

mε du pʁɔvjεne sε blesyʁə ?
e ka ty fε də tɔ̃n- aʁmyʁə ?
pəti ɔmə, ʒə tə sɑ̃s si maləʁø
u ε pase sεt εtʁə si deziʁø ?

bʁize, lə maskə dispaʁε
œ̃ ʒuʁ, il sə ʁəfɔʁməʁε
lə pəti klɔwn ʁəvjɛ̃dʁε
lə pəti ɔmə sə deɡizəʁε…