Poeme : Manque D’existance

Mais quelle est cette odeur,
Lourde et chaude,
Qui m’envahis le cœur,
D’une mauvaise impression.

Et ce goût dans la bouche,
Ma salive est toute pâteuse,
Ma respiration deviens louche,
Et mes idées se font persécuter.

Ma tête devient inaudible,
Comme un cri sourd persistant,
Ma vision est divisible,
Entre le mal et la raison.

Mes jambes deviennent lourdes,
A presque ne plus savoir marcher,
Mes oreilles restent sourdes,
Et mon sang bouillonne en moi.

Je le ressens, il est là,
Comme quelque chose d’absent
Le besoin que je ne lui donne pas,
Le manque de cette substance.

Il n’y a que les vivants qui pleurent,
Je ne comblerais pas ce vide,
Je m’habituerai à cette douleur,
Je resterai le seul maître de mon corps.

mε kεllə ε sεtə ɔdœʁ,
luʁdə e ʃodə,
ki mɑ̃vai lə kœʁ,
dynə movεzə ɛ̃pʁesjɔ̃.

e sə ɡu dɑ̃ la buʃə,
ma salivə ε tutə patøzə,
ma ʁεspiʁasjɔ̃ dəvjɛ̃ luʃə,
e mεz- ide sə fɔ̃ pεʁsekyte.

ma tεtə dəvjɛ̃ inodiblə,
kɔmə œ̃ kʁi suʁ pεʁsistɑ̃,
ma vizjɔ̃ ε diviziblə,
ɑ̃tʁə lə mal e la ʁεzɔ̃.

mε ʒɑ̃bə dəvjεne luʁdə,
a pʁεskə nə plys savwaʁ maʁʃe,
mεz- ɔʁεjə ʁεste suʁdə,
e mɔ̃ sɑ̃ bujɔnə ɑ̃ mwa.

ʒə lə ʁəsɛ̃, il ε la,
kɔmə kεlkə ʃozə dabsɑ̃
lə bəzwɛ̃ kə ʒə nə lɥi dɔnə pa,
lə mɑ̃kə də sεtə sybstɑ̃sə.

il ni a kə lε vivɑ̃ ki pləʁe,
ʒə nə kɔ̃bləʁε pa sə vidə,
ʒə mabitɥəʁε a sεtə dulœʁ,
ʒə ʁεstəʁε lə səl mεtʁə də mɔ̃ kɔʁ.