Poeme : Saison Sans Âge

Saison Sans Âge

Secrète saison au crépuscule de la vie
Incertitude saison de pâle soleil
Elle semble indéfinissable
Au regard du cours des choses
Exprimer les douleurs de ses peines
Sur les rives de ses joies
Elle habite le monde en permanence
De l’impermanence
Sans jamais être la même
Elle interroge la pensée
Suscitant la mémoire
Aux instants de nos vies
Ce que l’on aime se retire et nous échappe
Sans regret… paisible et serein
Partout et nulle part
Dans l’inconnu du temps
Tout s’en va…
Hors du pensable et de l’inexplicable
L’éphémère du temps
Sur nos jours… s’abuse le destin
De partir sans lendemain
Le corps d’incertitude implose
Sur une vie silencieuse
D’une fragile douceur
D’un plus jamais
Terre et ciel scellant la vie d’une vie…

MJA

sεzɔ̃ sɑ̃z- aʒə

sεkʁεtə sεzɔ̃ o kʁepyskylə də la vi
ɛ̃sεʁtitydə sεzɔ̃ də palə sɔlεj
εllə sɑ̃blə ɛ̃definisablə
o ʁəɡaʁ dy kuʁ dε ʃozə
εkspʁime lε dulœʁ də sε pεnə
syʁ lε ʁivə də sε ʒwa
εllə-abitə lə mɔ̃də ɑ̃ pεʁmanɑ̃sə
də lɛ̃pεʁmanɑ̃sə
sɑ̃ ʒamεz- εtʁə la mεmə
εllə ɛ̃teʁɔʒə la pɑ̃se
sysitɑ̃ la memwaʁə
oz- ɛ̃stɑ̃ də no vi
sə kə lɔ̃n- εmə sə ʁətiʁə e nuz- eʃapə
sɑ̃ ʁəɡʁε… pεziblə e səʁɛ̃
paʁtu e nylə paʁ
dɑ̃ lɛ̃kɔny dy tɑ̃
tu sɑ̃ va…
ɔʁ dy pɑ̃sablə e də linεksplikablə
lefemεʁə dy tɑ̃
syʁ no ʒuʁ… sabyzə lə dεstɛ̃
də paʁtiʁ sɑ̃ lɑ̃dəmɛ̃
lə kɔʁ dɛ̃sεʁtitydə ɛ̃plozə
syʁ ynə vi silɑ̃sjøzə
dynə fʁaʒilə dusœʁ
dœ̃ plys ʒamε
teʁə e sjεl sεllɑ̃ la vi dynə vi…

mʒa