Poeme : Le Chapelet

Le chapelet de la vie
Le plus difficile
Celui qui nous malmène
Le cœur fatigué de tant de tourments
Le chapelet des doutes
Le chemin de croix de la vie
Élève le souffle de l’Espoir
Supplie le cœur assoiffé
Réalité des émotions des sentiments
Magnifie le silence
D’une syncopée que le cœur sent
En une Miséricorde
Par la clarté lumineuse
Je prendrais mes larmes pour les transformer
En une symphonie de couleurs
Arrosant le jardin de mon cœur
Qu’elle emporte et noie mes doutes
Et le fasse refleurir
Je capture le temps
Que le temps me subtilise
Cherchant l’éternité promise
Qu’importe le chemin
Il y aura toujours une main
Qui se tend de la douce présence
D’un Amour Divin
Fragment de vie intense
Scintillant dans la coupe du matin
Au milieu de notre vie
Il est un chemin comme un Clown
Qui rit… qui pleure…

Mja

lə ʃapəlε də la vi
lə plys difisilə
səlɥi ki nu malmεnə
lə kœʁ fatiɡe də tɑ̃ də tuʁmɑ̃
lə ʃapəlε dε dutə
lə ʃəmɛ̃ də kʁwa də la vi
elεvə lə suflə də lεspwaʁ
sypli lə kœʁ aswafe
ʁealite dεz- emɔsjɔ̃ dε sɑ̃timɑ̃
maɲifi lə silɑ̃sə
dynə sɛ̃kɔpe kə lə kœʁ sɑ̃
ɑ̃n- ynə mizeʁikɔʁdə
paʁ la klaʁte lyminøzə
ʒə pʁɑ̃dʁε mε laʁmə- puʁ lε tʁɑ̃sfɔʁme
ɑ̃n- ynə sɛ̃fɔni də kulœʁ
aʁozɑ̃ lə ʒaʁdɛ̃ də mɔ̃ kœʁ
kεllə ɑ̃pɔʁtə e nwa mε dutə
e lə fasə ʁəfləʁiʁ
ʒə kaptyʁə lə tɑ̃
kə lə tɑ̃ mə sybtilizə
ʃεʁʃɑ̃ letεʁnite pʁɔmizə
kɛ̃pɔʁtə lə ʃəmɛ̃
il i oʁa tuʒuʁz- ynə mɛ̃
ki sə tɑ̃ də la dusə pʁezɑ̃sə
dœ̃n- amuʁ divɛ̃
fʁaɡme də vi ɛ̃tɑ̃sə
sɛ̃tijɑ̃ dɑ̃ la kupə dy matɛ̃
o miljø də nɔtʁə vi
il εt- œ̃ ʃəmɛ̃ kɔmə œ̃ klɔwn
ki ʁit… ki plœʁə…

asteʁiskə mʒa asteʁiskə