Poeme : Il Restera

De notre étreinte il ne restera
Que des bouts de rêves
Le souvenir de doigts frôlés
Puis entremêlés
La force de la première fois

De nos bouts de rêves il ne restera
Que la douleur
De n’avoir pu vivre
De n’avoir pu essayer
De donner une chance à l’impossible

De cette douleur il ne restera
Que les sentiments
Trop forts trop soudain
Un spasme d’existence
Et les stigmates d’une déchirure

De ces sentiments il ne restera
Que la beauté d’un moment
Comme hors du temps
Un partage au milieu du désert
Une si douce exception à la réalité

De cette beauté momentanée il ne restera
Que notre étreinte
Un moment simple et si facile
Comme deux enfants heureux
Qui ne connaissent les larmes

də nɔtʁə etʁɛ̃tə il nə ʁεstəʁa
kə dε bu də ʁεvə
lə suvəniʁ də dwa fʁole
pɥiz- ɑ̃tʁəmεle
la fɔʁsə də la pʁəmjεʁə fwa

də no bu də ʁεvəz- il nə ʁεstəʁa
kə la dulœʁ
də navwaʁ py vivʁə
də navwaʁ py esεje
də dɔne ynə ʃɑ̃sə a lɛ̃pɔsiblə

də sεtə dulœʁ il nə ʁεstəʁa
kə lε sɑ̃timɑ̃
tʁo fɔʁ tʁo sudɛ̃
œ̃ spasmə dεɡzistɑ̃sə
e lε stiɡmatə dynə deʃiʁyʁə

də sε sɑ̃timɑ̃z- il nə ʁεstəʁa
kə la bote dœ̃ mɔmɑ̃
kɔmə ɔʁ dy tɑ̃
œ̃ paʁtaʒə o miljø dy dezεʁ
ynə si dusə εksεpsjɔ̃ a la ʁealite

də sεtə bote mɔmɑ̃tane il nə ʁεstəʁa
kə nɔtʁə etʁɛ̃tə
œ̃ mɔmɑ̃ sɛ̃plə e si fasilə
kɔmə døz- ɑ̃fɑ̃z- œʁø
ki nə kɔnεse lε laʁmə