Poeme : La Rose De Cassandra

Tu m’as donné
La rose de l’espoir,
Toi vers tes douze ans
Oublie de l’éternité

La rose de Cassandra
Se fane par l’ivresse.
Car je suis ivre
De la jeunesse de tes âges

Elle me dit la vérité
De la Maison du bonheur
Fondée sur le futur
Des ruines du passé

Vie du paradis
Nous rejoint
A la vie de l’amour
De nos tendres sentiments

Mon amour je t’aime
Du soupçon de mes ennuis
Vive la vie, de la croix
A la femme de son choix

Je suis Dieu !

ty ma dɔne
la ʁozə də lεspwaʁ,
twa vεʁ tε duzə ɑ̃
ubli də letεʁnite

la ʁozə də kasɑ̃dʁa
sə fanə paʁ livʁεsə.
kaʁ ʒə sɥiz- ivʁə
də la ʒənεsə də tεz- aʒə

εllə mə di la veʁite
də la mεzɔ̃ dy bɔnœʁ
fɔ̃de syʁ lə fytyʁ
dε ʁɥinə dy pase

vi dy paʁadi
nu ʁəʒwɛ̃
a la vi də lamuʁ
də no tɑ̃dʁə- sɑ̃timɑ̃

mɔ̃n- amuʁ ʒə tεmə
dy supsɔ̃ də mεz- ɑ̃nɥi
vivə la vi, də la kʁwa
a la famə də sɔ̃ ʃwa

ʒə sɥi djø !