Poeme : A Toi Mère

A toi Mère noyau de l’enfant
L’eau pleure le chagrin d’une rose tendre
Source d’inspiration d’une âme si fragile
Au désespoir qu’elle ne me condamne

A toi Mère noyau de l’enfant
Le soleil illumine de son éclat
Une terre dans la pénombre
Parfum d’une envie de sentir la Fleur éternelle

A toi Mère noyau de l’enfant
Qu’ y a t’il de plus beau qu’un enfant
Un adolescent !
Non, car l’enfant est pur, sain et innocent

A toi Mère noyau de l’enfant
Qu’ y a t’il de plus beau que de porter un enfant
Qu’ y a t’il ensuite de plus tendre qu’être mère
Quand on a enfin compris que c’est ce qu’il y a de
Plus beau sur la terre

a twa mεʁə nwajo də lɑ̃fɑ̃
lo plœʁə lə ʃaɡʁɛ̃ dynə ʁozə tɑ̃dʁə
suʁsə dɛ̃spiʁasjɔ̃ dynə amə si fʁaʒilə
o dezεspwaʁ kεllə nə mə kɔ̃damnə

a twa mεʁə nwajo də lɑ̃fɑ̃
lə sɔlεj ilyminə də sɔ̃n- ekla
ynə teʁə dɑ̃ la penɔ̃bʁə
paʁfœ̃ dynə ɑ̃vi də sɑ̃tiʁ la flœʁ etεʁnεllə

a twa mεʁə nwajo də lɑ̃fɑ̃
ki a til də plys bo kœ̃n- ɑ̃fɑ̃
œ̃n- adɔlesɑ̃ !
nɔ̃, kaʁ lɑ̃fɑ̃ ε pyʁ, sɛ̃ e inɔse

a twa mεʁə nwajo də lɑ̃fɑ̃
ki a til də plys bo kə də pɔʁte œ̃n- ɑ̃fɑ̃
ki a til ɑ̃sɥitə də plys tɑ̃dʁə kεtʁə mεʁə
kɑ̃t- ɔ̃n- a ɑ̃fɛ̃ kɔ̃pʁi kə sε sə kil i a də
plys bo syʁ la teʁə