Prose : L’humanité S’emmure.

A l’instant de quitter la pièce
Une prière dans la voix
L’œil se risque vers le ciel
Délivré de sa lymphe bleue

Dans l’être, se devine aux abords
Un changement de l’autre
Jusqu’aux murs de poussières
Aux dimensions du monde

Et si penser exile la parole
De ses errements, de sa démesure
De l’autre côté
Se trouve l’évidence

L’humanité s’emmure.

a lɛ̃stɑ̃ də kite la pjεsə
ynə pʁjεʁə dɑ̃ la vwa
lœj sə ʁiskə vεʁ lə sjεl
delivʁe də sa lɛ̃fə blø

dɑ̃ lεtʁə, sə dəvinə oz- abɔʁd
œ̃ ʃɑ̃ʒəmɑ̃ də lotʁə
ʒysko myʁ də pusjεʁə
o dimɑ̃sjɔ̃ dy mɔ̃də

e si pɑ̃se εɡzilə la paʁɔlə
də sεz- εʁəmɑ̃, də sa deməzyʁə
də lotʁə kote
sə tʁuvə levidɑ̃sə

lymanite sɑ̃myʁə.