Poeme : La Caravelle

Je ne trouve plus de réponse, plus de sens
A l’aventure mon cœur perdu s’y lance
Comme un navire en quête du monde nouveau
Sans boussole, capitaine, matelots
Qui guidera donc cette caravelle ?
La lumière de mon amour éternelle ?
Sera-t-elle forte pour illuminer ce chemin
Non je n’y crois pas, elle s’efforce en vain !
Car cette lueur est si faible et éphémère
Qu’aucun homme pourrait la voir sur Terre
Pire que les chants de sirène elle amène disgrâce
La tempête est incontournable quoi qu’on y fasse
Ses larmes feront couler ce bateau
Rien ne peut empêcher la force de ses sanglots
Oui, une personne le pourra
Mais cette personne ne le fera pas.

ʒə nə tʁuvə plys də ʁepɔ̃sə, plys də sɑ̃s
a lavɑ̃tyʁə mɔ̃ kœʁ pεʁdy si lɑ̃sə
kɔmə œ̃ naviʁə ɑ̃ kεtə dy mɔ̃də nuvo
sɑ̃ busɔlə, kapitεnə, matəlo
ki ɡidəʁa dɔ̃k sεtə kaʁavεllə ?
la lymjεʁə də mɔ̃n- amuʁ etεʁnεllə ?
səʁa tεllə fɔʁtə puʁ ilymine sə ʃəmɛ̃
nɔ̃ ʒə ni kʁwa pa, εllə sefɔʁsə ɑ̃ vɛ̃ !
kaʁ sεtə lɥœʁ ε si fεblə e efemεʁə
kokœ̃ ɔmə puʁʁε la vwaʁ syʁ teʁə
piʁə kə lε ʃɑ̃ də siʁεnə εllə amεnə dizɡʁasə
la tɑ̃pεtə εt- ɛ̃kɔ̃tuʁnablə kwa kɔ̃n- i fasə
sε laʁmə- fəʁɔ̃ kule sə bato
ʁjɛ̃ nə pø ɑ̃pεʃe la fɔʁsə də sε sɑ̃ɡlo
ui, ynə pεʁsɔnə lə puʁʁa
mε sεtə pεʁsɔnə nə lə fəʁa pa.