Poeme : Lit-Vide

Une pluie acide creuse ses rides
Il se range avant que l’étrange
Donne à son visage livide
L’envie de se grimer en ange

Dedans, la veste a la patère
Manifeste sa colère de n’être
Qu’un bout de tissu intérimaire
À l’avenir vain, sans paraître

Aussi, il se met à table, mange
Des denrées réputées hors de prix
Dans un silence, sans échanges
Le vide de sa vie au bain-marie

Il boit ses cauchemars funestes
S’enivre de ses délires jouissifs
Souffle ses poumons dans l’alcotest
Et meurs, un merle siffle sur l’if

ynə plɥi asidə kʁøzə sε ʁidə
il sə ʁɑ̃ʒə avɑ̃ kə letʁɑ̃ʒə
dɔnə a sɔ̃ vizaʒə lividə
lɑ̃vi də sə ɡʁime ɑ̃n- ɑ̃ʒə

dədɑ̃, la vεstə a la patεʁə
manifεstə sa kɔlεʁə də nεtʁə
kœ̃ bu də tisy ɛ̃teʁimεʁə
a lavəniʁ vɛ̃, sɑ̃ paʁεtʁə

osi, il sə mεt a tablə, mɑ̃ʒə
dε dɑ̃ʁe ʁepytez- ɔʁ də pʁi
dɑ̃z- œ̃ silɑ̃sə, sɑ̃z- eʃɑ̃ʒə
lə vidə də sa vi o bɛ̃ maʁi

il bwa sε koʃəmaʁ fynεstə
sɑ̃nivʁə də sε deliʁə ʒuisif
suflə sε pumɔ̃ dɑ̃ lalkɔtεst
e mœʁ, œ̃ mεʁlə siflə syʁ lif