Poeme : Je Me Promêne Souventle Long De L’eau

Je me promène souvent le long de l’eau
Et je ne sais pas pourquoi
Car mon cœur bat comme une montre
Quand je reste fermée chez moi

Je me promène et je parsème
Mes rêves quand je marche à pied
Et un paysage très beau
Croît sous mes yeux fermés
Je ne sais pas, en instant
Suis-je moi ou je le suis pas ?
Du coté de la montagne
L’aigle bat l’aile comme une brise
Pour m’apporter L’Espris Saint
Et une goutte d’air vif

S’il voulait m’apporter
Une miette de lumière
Je me ferais place en vie
Et mon cœur battrais le rythme
De la joie, de la musique
Un chemin long de lumière
Me séparerait de Terre
Pour m’emmener dans le monde
De l’essor et de rêves.

ʒə mə pʁɔmεnə suvɑ̃ lə lɔ̃ də lo
e ʒə nə sε pa puʁkwa
kaʁ mɔ̃ kœʁ ba kɔmə ynə mɔ̃tʁə
kɑ̃ ʒə ʁεstə fεʁme ʃe mwa

ʒə mə pʁɔmεnə e ʒə paʁsεmə
mε ʁεvə kɑ̃ ʒə maʁʃə a pje
e œ̃ pεizaʒə tʁε bo
kʁwa su mεz- iø fεʁme
ʒə nə sε pa, ɑ̃n- ɛ̃stɑ̃
sɥi ʒə mwa u ʒə lə sɥi pa ?
dy kɔte də la mɔ̃taɲə
lεɡlə ba lεlə kɔmə ynə bʁizə
puʁ mapɔʁte lεspʁi sɛ̃
e ynə ɡutə dεʁ vif

sil vulε mapɔʁte
ynə mjεtə də lymjεʁə
ʒə mə fəʁε plasə ɑ̃ vi
e mɔ̃ kœʁ batʁε lə ʁitmə
də la ʒwa, də la myzikə
œ̃ ʃəmɛ̃ lɔ̃ də lymjεʁə
mə sepaʁəʁε də teʁə
puʁ maməne dɑ̃ lə mɔ̃də
də lesɔʁ e də ʁεvə.