Poeme : Océan Des Tumultes

Je t’écrirai mon sourire,
Je te dessinerais le verbe aimer,
Rien que pour te chérir,
Pour pouvoir mieux te quitter.

J’aimerais décrocher ton être,
Balayer l’océan qu’il y a dans tes yeux,
Mais je ne suis qu’une île déserte,
Où les miracles n’ont pas lieu.

De mon visage pâle,
Tu ne vois que l’écume fébrile,
Lorsque je te regarde,
Tu en aimes mille.

De ce soir je ne retiendrai rien,
Seul cet abîme profond,
Ou ton regard qui me retient.

ʒə tekʁiʁε mɔ̃ suʁiʁə,
ʒə tə desinəʁε lə vεʁbə εme,
ʁjɛ̃ kə puʁ tə ʃeʁiʁ,
puʁ puvwaʁ mjø tə kite.

ʒεməʁε dekʁoʃe tɔ̃n- εtʁə,
balεje lɔseɑ̃ kil i a dɑ̃ tεz- iø,
mε ʒə nə sɥi kynə ilə dezεʁtə,
u lε miʁaklə nɔ̃ pa ljø.

də mɔ̃ vizaʒə palə,
ty nə vwa kə lekymə febʁilə,
lɔʁskə ʒə tə ʁəɡaʁdə,
ty ɑ̃n- εmə milə.

də sə swaʁ ʒə nə ʁətjɛ̃dʁε ʁjɛ̃,
səl sεt abimə pʁɔfɔ̃,
u tɔ̃ ʁəɡaʁ ki mə ʁətjɛ̃.