Poeme : Ode Au Guerrier

Les yeux rouge de l’âme sombre avance dans la nuit
Fléau des peurs démoniaques qui hantent nos vies
Comme un jugement ultime du bout de sa lame
Lentement et avec vice il tranche mon âme
Retenant mon souffle doucement je m’éloigne
Espérant que ma peur retiendra sa poigne
Mais dans un râle incessant son épée de lumière
Viens mettre un terme à cette vie de misère
Et mon esprit monte le long de l’acier
Se couche et se love deviens cavalier
Sur le fil du rasoir mon âme s’en va
Lire sur les entailles les récits de combat
S’abreuver d’histoires et de contes épiques
Se nourrit de cette vie de guerrier typiques
Et l’Oni-Me-No de son regard de feu
Se repait de mes rêves et de mes doux adieux

lεz- iø ʁuʒə də lamə sɔ̃bʁə avɑ̃sə dɑ̃ la nɥi
fleo dε pœʁ demɔnjak ki-ɑ̃te no vi
kɔmə œ̃ ʒyʒəmɑ̃ yltimə dy bu də sa lamə
lɑ̃təmɑ̃ e avεk visə il tʁɑ̃ʃə mɔ̃n- amə
ʁətənɑ̃ mɔ̃ suflə dusəmɑ̃ ʒə melwaɲə
εspeʁɑ̃ kə ma pœʁ ʁətjɛ̃dʁa sa pwaɲə
mε dɑ̃z- œ̃ ʁalə ɛ̃sesɑ̃ sɔ̃n- epe də lymjεʁə
vjɛ̃ mεtʁə œ̃ tεʁmə a sεtə vi də mizεʁə
e mɔ̃n- εspʁi mɔ̃tə lə lɔ̃ də lasje
sə kuʃə e sə lɔvə dəvjɛ̃ kavalje
syʁ lə fil dy ʁazwaʁ mɔ̃n- amə sɑ̃ va
liʁə syʁ lεz- ɑ̃tajə lε ʁesi də kɔ̃ba
sabʁəve distwaʁəz- e də kɔ̃təz- epik
sə nuʁʁi də sεtə vi də ɡeʁje tipik
e lɔni mə no də sɔ̃ ʁəɡaʁ də fø
sə ʁəpε də mε ʁεvəz- e də mε duz- adjø