Poeme : Crepuscule

C l’agonie du jour
Leur ou enfin l’home fatigué
Laisse a la nature
Le tps de parler

L’heure ou tou ce ki été lumiere
Devien ombre, silence inkietan
L’heure ou ainsi k1 priere
Le chan de grillon lonte supplian

Branche ki crak, feuille ki ce detache
Un rien me fé tressaillir
Dan la nui alor je me cache
Je laisse mé reve m’assaillir

Lutin des boi, elfe, prince d’antan
Nayan pour toit ke le vent
Et pour mur ke no rire
C l’heure ou vou devrier revenir

C l’agonie du jour
Leur ou enfin l’home fatigué
Laisse a la nature
Le tps de parler

se laɡɔni dy ʒuʁ
lœʁ u ɑ̃fɛ̃ lɔmə fatiɡe
lεsə a la natyʁə
lə te pe εs də paʁle

lœʁ u tu sə ki ete lymjəʁə
dəvjɛ̃ ɔ̃bʁə, silɑ̃sə ɛ̃kjətɑ̃
lœʁ u ɛ̃si ka œ̃ pʁjəʁə
lə ʃɑ̃ də ɡʁijɔ̃ lɔ̃tə sypljɑ̃

bʁɑ̃ʃə ki kʁak, fœjə ki sə dətaʃə
œ̃ ʁjɛ̃ mə fe tʁesajiʁ
dɑ̃ la nɥi alɔʁ ʒə mə kaʃə
ʒə lεsə me ʁəvə masajiʁ

lytɛ̃ dε bwa, εlfə, pʁɛ̃sə dɑ̃tɑ̃
nεjɑ̃ puʁ twa kə lə vɑ̃
e puʁ myʁ kə no ʁiʁə
se lœʁ u vu dəvʁje ʁəvəniʁ

se laɡɔni dy ʒuʁ
lœʁ u ɑ̃fɛ̃ lɔmə fatiɡe
lεsə a la natyʁə
lə te pe εs də paʁle