Poeme : La Bohème Blonde

Petit bloc de béton gris
Sur le courant pâle, assoupit,
Petit laideron abandonné,
Lors engloutit d’une aimable rosée.

La cascade translucide lui offre sa chair,
La mousse petit à petit le ronge sans en avoir l’air
Près de lui, des rocs noirs et durs.
Au-dessus, un pont neuf, à la triste allure.

Là repose une jolie blonde,
Qui se penche pour gouter la salive de l’onde.
À ses côtés, un bout de bois vernis, griffé par l’usure
Surmonté de cordes d’un argent très pur.

Elle se redresse et le saisit de ses doigts humides,
Oh ! Le son de son violon n’a rien de limpide
Elle le fait gémir puis pleurer, crier
-Les pierres se taisent pour écouter.

Ah, l’affreuse mélodie de la bohème dorée
Elle piétine l’amour de ses pieds tannés
La pulpe de ses doigts prends la marque des cordes
Et son jeune cœur abimé, l’empreinte de la discorde.

pəti blɔk də betɔ̃ ɡʁi
syʁ lə kuʁɑ̃ palə, asupi,
pəti lεdəʁɔ̃ abɑ̃dɔne,
lɔʁz- ɑ̃ɡluti dynə εmablə ʁoze.

la kaskadə tʁɑ̃slysidə lɥi ɔfʁə sa ʃεʁ,
la musə pəti a pəti lə ʁɔ̃ʒə sɑ̃z- ɑ̃n- avwaʁ lεʁ
pʁε də lɥi, dε ʁɔk nwaʁz- e dyʁ.
o dəsy, œ̃ pɔ̃ nəf, a la tʁistə alyʁə.

la ʁəpozə ynə ʒɔli blɔ̃də,
ki sə pɑ̃ʃə puʁ ɡute la salivə də lɔ̃də.
a sε kote, œ̃ bu də bwa vεʁni, ɡʁife paʁ lyzyʁə
syʁmɔ̃te də kɔʁdə- dœ̃n- aʁʒe tʁε pyʁ.

εllə sə ʁədʁεsə e lə sεzi də sε dwaz- ymidə,
ɔ ! lə sɔ̃ də sɔ̃ vjɔlɔ̃ na ʁjɛ̃ də lɛ̃pidə
εllə lə fε ʒemiʁ pɥi pləʁe, kʁje
lε pjeʁə- sə tεze puʁ ekute.

a, lafʁøzə melɔdi də la bɔεmə dɔʁe
εllə pjetinə lamuʁ də sε pje tane
la pylpə də sε dwa pʁɑ̃ la maʁkə dε kɔʁdə
e sɔ̃ ʒənə kœʁ abime, lɑ̃pʁɛ̃tə də la diskɔʁdə.