Poeme : Disait-On

Comment pouvais vous torturer
Un etre aussi endolori
De ces yeux lentement s’enfui
La secheresse de vos regard noircis

Ne pleurs pas princesse
Disait on avec tendresse
Regarde la vie est belle
Envolle toi mon hirondelle

Que de paroles malsaines
Que de mots passagés
Que de larme de boeme
Et de cœur lacérés

Comme le dernier appel
D’un enfant en detresse
Je tairais vos faiblesse
Mais rendez moi mes ailes

Un assemblage d’atome, de nerfs, et d’ADN
Me donne l’ultime envie de me tailler les veines
De m’envoller plus haut, meme plus haut que le ciel
Et dregarder la terre, pour mieu m’eloigner d’elle…

kɔmɑ̃ puvε vu tɔʁtyʁe
œ̃n- εtʁə osi ɑ̃dɔlɔʁi
də sεz- iø lɑ̃təmɑ̃ sɑ̃fɥi
la sεʃəʁεsə də vo ʁəɡaʁ nwaʁsi

nə plœʁ pa pʁɛ̃sεsə
dizε ɔ̃n- avεk tɑ̃dʁεsə
ʁəɡaʁdə la vi ε bεllə
ɑ̃vɔlə twa mɔ̃n- iʁɔ̃dεllə

kə də paʁɔlə malsεnə
kə də mo pasaʒe
kə də laʁmə də boəmə
e də kœʁ laseʁe

kɔmə lə dεʁnje apεl
dœ̃n- ɑ̃fɑ̃ ɑ̃ dətʁεsə
ʒə tεʁε vo fεblεsə
mε ʁɑ̃de mwa mεz- εlə

œ̃n- asɑ̃blaʒə datɔmə, də nεʁf, e dadn
mə dɔnə lyltimə ɑ̃vi də mə taje lε vεnə
də mɑ̃vɔle plys-o, məmə plys-o kə lə sjεl
e dʁəɡaʁde la teʁə, puʁ mjø məlwaɲe dεllə…