Poeme : Le Nomade

Elle ne fait rien de ses journees
Assise la, a revasser
Pas meme une promenade
Son visage a l’air malade

Pas la force de s’habiller
Ou pire, de se maquiller
Les oiseaux font leur parade
Ils sont ses seuls camarades

Apres le repas, s’allonger
Mais si elle pense a manger
Tout a ce meme gout fade
D’un cœur qui ne bat la chamade

Un beau jour, elle l’avait croise
Sur lui, son cœur s’est arrete
Quelques furtives oeillades
Et toute une mascarade

Le bonheur etait a portee
Sur sa peau elle le caressait
Il en a joue des ballades !
La serrait de tant d’accolades !

Et un jour, il s’est envole
Mais ses mots elle les a gardes :
Ce n’etait pas qu’une passade !
Il l’aime mais c’est un nomade !

Oui, un jour il va bien rentrer
Et ils ne vont plus se quitter !

Ses larmes tombent en cascade
Sa vie est tellement maussade…

εllə nə fε ʁjɛ̃ də sε ʒuʁni
asizə la, a ʁəvase
pa məmə ynə pʁɔmənadə
sɔ̃ vizaʒə a lεʁ maladə

pa la fɔʁsə də sabije
u piʁə, də sə makje
lεz- wazo fɔ̃ lœʁ paʁadə
il sɔ̃ sε səl kamaʁadə

apʁə- lə ʁəpa, salɔ̃ʒe
mε si εllə pɑ̃sə a mɑ̃ʒe
tut- a sə məmə ɡu fadə
dœ̃ kœʁ ki nə ba la ʃamadə

œ̃ bo ʒuʁ, εllə lavε kʁwazə
syʁ lɥi, sɔ̃ kœʁ sεt- aʁətə
kεlk fyʁtivəz- ɔεjadə
e tutə ynə maskaʁadə

lə bɔnœʁ ətε a pɔʁti
syʁ sa po εllə lə kaʁesε
il ɑ̃n- a ʒu dε baladə !
la seʁε də tɑ̃ dakɔladə !

e œ̃ ʒuʁ, il sεt- ɑ̃vɔlə
mε sε moz- εllə lεz- a ɡaʁdə :
sə nətε pa kynə pasadə !
il lεmə mε sεt- œ̃ nɔmadə !

ui, œ̃ ʒuʁ il va bjɛ̃ ʁɑ̃tʁe
e il nə vɔ̃ plys sə kite !

sε laʁmə- tɔ̃be ɑ̃ kaskadə
sa vi ε tεllmɑ̃ mosadə…