Poeme : L’iris

L’Iris qui fleurit
Sous nos lentes acrobaties
Est comme une ode à la vie.

Arrêter le temps
Pour admirer cet instant,
Une fleur s’ouvre aux gens.

Une guêpe vole,
L’Iris se fout de nous,
Se fout de la guêpe qui vole,

Elle se trouve belle,
Ca suffit pour elle.

liʁi ki fləʁi
su no lɑ̃təz- akʁɔbati
ε kɔmə ynə ɔdə a la vi.

aʁεte lə tɑ̃
puʁ admiʁe sεt ɛ̃stɑ̃,
ynə flœʁ suvʁə o ʒɑ̃.

ynə ɡεpə vɔlə,
liʁi sə fu də nu,
sə fu də la ɡεpə ki vɔlə,

εllə sə tʁuvə bεllə,
ka syfi puʁ εllə.