Poeme : Le Brouillard Matinal

J’aime le brouillard matinal,
Petit paravent cotonneux et pâle,
Qui cache à demi l’horizon,
Et se joue de notre raison…

Il teinte d’opaque le réel,
Et d’étrange le formel,
Le pare d’une futile douceur,
Le fond dans une seule couleur…

Il semble que le mystérieux se glisse,
Dans l’étoffe vaporeuse et lisse,
De ce matin habillé de blanc,
Dans la pénombre du jour commençant…

Et cette parure de tulle clair,
Qui habille la nature et l’air,
Est comme une nostalgie du temps,
Un beau rêve hors du présent…

ʒεmə lə bʁujaʁ matinal,
pəti paʁave kɔtɔnøz- e palə,
ki kaʃə a dəmi lɔʁizɔ̃,
e sə ʒu də nɔtʁə ʁεzɔ̃…

il tɛ̃tə dɔpakə lə ʁeεl,
e detʁɑ̃ʒə lə fɔʁmεl,
lə paʁə dynə fytilə dusœʁ,
lə fɔ̃ dɑ̃z- ynə sələ kulœʁ…

il sɑ̃blə kə lə misteʁjø sə ɡlisə,
dɑ̃ letɔfə vapɔʁøzə e lisə,
də sə matɛ̃-abije də blɑ̃,
dɑ̃ la penɔ̃bʁə dy ʒuʁ kɔmɑ̃sɑ̃…

e sεtə paʁyʁə də tylə klεʁ,
ki-abijə la natyʁə e lεʁ,
ε kɔmə ynə nɔstalʒi dy tɑ̃,
œ̃ bo ʁεvə ɔʁ dy pʁezɑ̃…