Poeme : Lâcheté Humaine…

Eblouie par le non-sens, despote qui règne
Je ne veux m’aveugler de vos sordides envies
J’entends vos appels qui glissent sur la plaine
Le désert mirage de vos vaines utopies

Qui n’est pas assoiffé de rêves et d’amour ?
Combler l’existence de vos perles de poussières
Qui retombent soufflées par ce vide qui l’entoure
Moi je cueille vos faiblesses à grands bras ouverts

Mais continuons de glorifier l’ignorance
A quoi bon se poser toutes ces questions ?
Elles dépassent l’entendement de nos piètres existences
Alors je m’efface et m’entoure d’illusions

L’univers tout entier se brille d’insolence
Et moi je m’émerveille devant tant de beauté
Une vie d’idéaux bafouée d’indécence
Je me tue à comprendre et m’épuise à chercher

Le pourquoi, le comment de vos actes insensés
La petitesse de vos vies, ce vide à combler
L’ironie perpétuelle me sauve de la Folie
Et je ris et me gausse de vos stériles envies…

εblui paʁ lə nɔ̃ sɑ̃s, dεspɔtə ki ʁεɲə
ʒə nə vø mavøɡle də vo sɔʁdidəz- ɑ̃vi
ʒɑ̃tɑ̃ voz- apεl ki ɡlise syʁ la plεnə
lə dezεʁ miʁaʒə də vo vεnəz- ytɔpi

ki nε pa aswafe də ʁεvəz- e damuʁ ?
kɔ̃ble lεɡzistɑ̃sə də vo pεʁlə- də pusjεʁə
ki ʁətɔ̃be sufle paʁ sə vidə ki lɑ̃tuʁə
mwa ʒə kœjə vo fεblesəz- a ɡʁɑ̃ bʁaz- uvεʁ

mε kɔ̃tinyɔ̃ də ɡlɔʁifje liɲɔʁɑ̃sə
a kwa bɔ̃ sə poze tutə sε kεstjɔ̃ ?
εllə depase lɑ̃tɑ̃dəmɑ̃ də no pjεtʁəz- εɡzistɑ̃sə
alɔʁ ʒə mefasə e mɑ̃tuʁə dilyzjɔ̃

lynive tut- ɑ̃tje sə bʁijə dɛ̃sɔlɑ̃sə
e mwa ʒə memεʁvεjə dəvɑ̃ tɑ̃ də bote
ynə vi dideo bafue dɛ̃desɑ̃sə
ʒə mə tɥ a kɔ̃pʁɑ̃dʁə e mepɥizə a ʃεʁʃe

lə puʁkwa, lə kɔmɑ̃ də voz- aktəz- ɛ̃sɑ̃se
la pətitεsə də vo vi, sə vidə a kɔ̃ble
liʁɔni pεʁpetɥεllə mə sovə də la fɔli
e ʒə ʁis e mə ɡosə də vo steʁiləz- ɑ̃vi…