Poeme : Renaissance…

Un nuage de douceur envahit l’atmosphère
Une mousse laiteuse de saveurs vanilles
Je revis dans ce rêve et ma plume est légère
Découvrant en mon âme cet espoir qui scintille

Le voile de regrets s’efface vaporeux
Jusqu’à devenir un parfum volatile
Je le chasse au loin et ressort valeureux
Savourant la victoire sur mes doutes infantiles

Car je peux de nouveau vivre sans souffrir
Un élan si puissant me grise sans retenue
Plus besoin d’amertume, je cesse de me punir
Et découvre avec joie cette ivresse inconnue

Après tant d’années, je me réveille enfin
J’observe l’avenir et me nourris du monde
D’amour et de paix, j’en fais mon festin
Et mon âme ennivrée joyeusement vagabonde

œ̃ nɥaʒə də dusœʁ ɑ̃vai latmɔsfεʁə
ynə musə lεtøzə də savœʁ vanijə
ʒə ʁəvi dɑ̃ sə ʁεvə e ma plymə ε leʒεʁə
dekuvʁɑ̃ ɑ̃ mɔ̃n- amə sεt εspwaʁ ki sɛ̃tijə

lə vwalə də ʁəɡʁε sefasə vapɔʁø
ʒyska dəvəniʁ œ̃ paʁfœ̃ vɔlatilə
ʒə lə ʃasə o lwɛ̃ e ʁəsɔʁ valəʁø
savuʁɑ̃ la viktwaʁə syʁ mε dutəz- ɛ̃fɑ̃tilə

kaʁ ʒə pø də nuvo vivʁə sɑ̃ sufʁiʁ
œ̃n- elɑ̃ si pɥisɑ̃ mə ɡʁizə sɑ̃ ʁətənɥ
plys bəzwɛ̃ damεʁtymə, ʒə sεsə də mə pyniʁ
e dekuvʁə avεk ʒwa sεtə ivʁεsə ɛ̃kɔnɥ

apʁε tɑ̃ dane, ʒə mə ʁevεjə ɑ̃fɛ̃
ʒɔpsεʁvə lavəniʁ e mə nuʁʁi dy mɔ̃də
damuʁ e də pε, ʒɑ̃ fε mɔ̃ fεstɛ̃
e mɔ̃n- amə εnivʁe ʒwajøzəmɑ̃ vaɡabɔ̃də