Poeme : Sainte Justine

Sainte Justine,

C’est ce jour là ma douce mutine
Que je reviendrai à la Sainte Justine
C’est Sade qui rougira de te voir à genoux
Offrant ainsi ta bouche à cet élixir fou


De quoi nous tourner la tête tous les deux
Veux-tu toujours soulever cette feuille de vigne ?
Que crois-tu qu’il s’y cache que tu ne saches coquine ?
De belles grappes, qui attendent des mots audacieux.


Tes doigts malicieux, grimpent sur ce tapis soyeux
Je frissonne, je m’abandonne, je gémis fiévreux
De ce que j’aime t’offrir, tu en prends les rênes,
Tu me guides, tu m’orientes, tu remplis la scène
***

Tu t’empares de ce phare, que tu bouscules en souriant
Tes dents sur la peau me font vibrer d’une douce folie
Je ne pourrai résister longtemps. Ton regard conquérant
M’enflamme les sens, et m’autorise un dernier défi.

© Pétale 08-03-2013

sɛ̃tə ʒystinə,

sε sə ʒuʁ la ma dusə mytinə
kə ʒə ʁəvjɛ̃dʁε a la sɛ̃tə ʒystinə
sε sadə ki ʁuʒiʁa də tə vwaʁ a ʒənu
ɔfʁɑ̃ ɛ̃si ta buʃə a sεt eliksiʁ fu
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

də kwa nu tuʁne la tεtə tus lε dø
vø ty tuʒuʁ suləve sεtə fœjə də viɲə ?
kə kʁwa ty kil si kaʃə kə ty nə saʃə kɔkinə ?
də bεllə ɡʁapə, ki atɑ̃de dε moz- odasjø.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

tε dwa malisjø, ɡʁɛ̃pe syʁ sə tapi swajø
ʒə fʁisɔnə, ʒə mabɑ̃dɔnə, ʒə ʒemi fjevʁø
də sə kə ʒεmə tɔfʁiʁ, ty ɑ̃ pʁɑ̃ lε ʁεnə,
ty mə ɡidə, ty mɔʁjɛ̃tə, ty ʁɑ̃pli la sεnə
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə

ty tɑ̃paʁə də sə faʁə, kə ty buskyləz- ɑ̃ suʁjɑ̃
tε dɑ̃ syʁ la po mə fɔ̃ vibʁe dynə dusə fɔli
ʒə nə puʁʁε ʁeziste lɔ̃tɑ̃. tɔ̃ ʁəɡaʁ kɔ̃keʁɑ̃
mɑ̃flamə lε sɑ̃s, e motɔʁizə œ̃ dεʁnje defi.

kɔpiʁajt petalə zeʁo ɥi tiʁε zeʁo tʁwa tiʁε dø milə tʁεzə