Poeme : Chemin De Perdition…

Sur cette terre je ne vois plus rien,
L’espoir a quitté mon corps maintenant,
L’ombre à recouvert mon chemin,
Je suis seule perdue dans mes tourments,
J’avance sur une route d’inexistence,
Je me perds toujours plus loin,
J’ai parcouru une grande distance,
Je cherchais la fin,

Toi, tu m’as suivis,
Je t’avais dis de ne pas venir,
Mais pourquoi tu me suis ?
Laisse moi donc mourir…

Doucement tu m’as pris la main,
Tu as tenté de me faire reculer,
Je refuse d’être aidée,
Trop fiert je ne veux rien,

Pourquoi je refuse ton aide ?
Je ne le sais moi même…

Phoenixia

syʁ sεtə teʁə ʒə nə vwa plys ʁjɛ̃,
lεspwaʁ a kite mɔ̃ kɔʁ mɛ̃tənɑ̃,
lɔ̃bʁə a ʁəkuvεʁ mɔ̃ ʃəmɛ̃,
ʒə sɥi sələ pεʁdɥ dɑ̃ mε tuʁmɑ̃,
ʒavɑ̃sə syʁ ynə ʁutə dinεksistɑ̃sə,
ʒə mə pεʁd tuʒuʁ plys lwɛ̃,
ʒε paʁkuʁy ynə ɡʁɑ̃də distɑ̃sə,
ʒə ʃεʁʃε la fɛ̃,

twa, ty ma sɥivi,
ʒə tavε di də nə pa vəniʁ,
mε puʁkwa ty mə sɥi ?
lεsə mwa dɔ̃k muʁiʁ…

dusəmɑ̃ ty ma pʁi la mɛ̃,
ty a tɑ̃te də mə fεʁə ʁəkyle,
ʒə ʁəfyzə dεtʁə εde,
tʁo fjεʁ ʒə nə vø ʁjɛ̃,

puʁkwa ʒə ʁəfyzə tɔ̃n- εdə ?
ʒə nə lə sε mwa mεmə…

asteʁiskə asteʁiskə foəniksja asteʁiskə asteʁiskə