Prose : Belle Creole

Un dernier rayon derriere la montagne
Et toujours j’attends ma compagne
Qui pour un soir encore ne m’accompagne
Sur le sentier de ma triste campagne

Son souffle a frole ma peau
Depuis mon ame n’a plus de repos
Et comme l’aveugle seul, je m’egare
Dans les profondeurs abyssales de son regard

Elle est si douce ma Belle. creole,
Elle m’envoute de sa brise d’Eole
Ou aucun geste, aucune parole
Ne pourra m’acquiter de son idole

Et, pour une derniere fois encor
Je me livre a un cor a corp
Ou enivre par son subtile parfum
Je m’endors afin d’etre enfin, son unique defunt.

œ̃ dεʁnje ʁεjɔ̃ dəʁjəʁə la mɔ̃taɲə
e tuʒuʁ ʒatɑ̃ ma kɔ̃paɲə
ki puʁ œ̃ swaʁ ɑ̃kɔʁə nə makɔ̃paɲə
syʁ lə sɑ̃tje də ma tʁistə kɑ̃paɲə

sɔ̃ suflə a fʁɔlə ma po
dəpɥi mɔ̃n- amə na plys də ʁəpo
e kɔmə lavøɡlə səl, ʒə məɡaʁə
dɑ̃ lε pʁɔfɔ̃dœʁz- abisalə də sɔ̃ ʁəɡaʁ

εllə ε si dusə ma bεllə. kʁəɔlə,
εllə mɑ̃vutə də sa bʁizə dəɔlə
u okœ̃ ʒεstə, okynə paʁɔlə
nə puʁʁa makite də sɔ̃n- idɔlə

e, puʁ ynə dεʁnjəʁə fwaz- ɑ̃kɔʁ
ʒə mə livʁə a œ̃ kɔʁ a kɔʁp
u ɑ̃nivʁə paʁ sɔ̃ sybtilə paʁfœ̃
ʒə mɑ̃dɔʁz- afɛ̃ dεtʁə ɑ̃fɛ̃, sɔ̃n- ynikə dəfœ̃.