Poeme : L’archipel De Ton Sourire

Ta robe de lin survole

Ma Muse de bonté,
Tu t’élances vive et lumineuse
Parmi
Le diadème des sentiers,

Ta robe de lin survole
Les mousses et les fougères du Maine
Qui se redressent
Lentement après ton passage,

Je te suis,
Caresse le cantique de leur valse,
Puis
Nous reprenons notre route

Au gré des fontaines
Et des violes du vent,
Les oiseaux s’inclinent
À ton approche ?

Et
Se noient
Dans
L’archipel de ton sourire ;

Le soleil te délivre
Des sonnets de tendresse
Que tu énonces
Aux chuchotis des cimes,

L’encensoir des herbes
T’enveloppe,
Et glisse
Sur le sable des heures

Que fige
Le céleste sourire de l’espérance.
Quand
Arrive le soir,

Ô ma madone de majesté,
Ô ma maîtresse d’amour,
Nous rentrons
Main dans la main,

Ivres de joie
À la pensée de revoir le lendemain
Les rimes de l’Azur
Et l’arche des nuées.

ta ʁɔbə də lɛ̃ syʁvɔlə

ma myzə də bɔ̃te,
ty telɑ̃sə vivə e lyminøzə
paʁmi
lə djadεmə dε sɑ̃tje,

ta ʁɔbə də lɛ̃ syʁvɔlə
lε musəz- e lε fuʒεʁə dy mεnə
ki sə ʁədʁəse
lɑ̃təmɑ̃ apʁε tɔ̃ pasaʒə,

ʒə tə sɥi,
kaʁεsə lə kɑ̃tikə də lœʁ valsə,
pɥi
nu ʁəpʁənɔ̃ nɔtʁə ʁutə

o ɡʁe dε fɔ̃tεnə
e dε vjɔlə dy vɑ̃,
lεz- wazo sɛ̃kline
a tɔ̃n- apʁoʃə ?

e
sə nwae
dɑ̃
laʁʃipεl də tɔ̃ suʁiʁə,

lə sɔlεj tə delivʁə
dε sɔnε də tɑ̃dʁεsə
kə ty enɔ̃sə
o ʃyʃɔti dε simə,

lɑ̃sɑ̃swaʁ dεz- εʁbə
tɑ̃vəlɔpə,
e ɡlisə
syʁ lə sablə dεz- œʁ

kə fiʒə
lə selεstə suʁiʁə də lεspeʁɑ̃sə.
kɑ̃
aʁivə lə swaʁ,

o ma madɔnə də maʒεste,
o ma mεtʁεsə damuʁ,
nu ʁɑ̃tʁɔ̃
mɛ̃ dɑ̃ la mɛ̃,

ivʁə- də ʒwa
a la pɑ̃se də ʁəvwaʁ lə lɑ̃dəmɛ̃
lε ʁimə də lazyʁ
e laʁʃə dε nye.