Poeme : Mes Seins Appellent Tes Seins

Je te récite l’encens de nos sens

Peu me chaut
Que les cieux trépignent de colère,
Qu’il neige ou qu’il vente,
Car

J’attends en la nuit blafarde
Le quatrain de ton pas,
Mon Exquise,
Sur le pavé de Paris.

La cloche de l’église Saint-Sulpice
Égrène les heures,
Je me souviens
De l’hymne de ta splendeur,

Je vais alors dans notre armoire,
Je respire le parfum de tes jupes,
Et le musc entêtant
De tes corsages de soie.

Sens-tu comme
Mes seins appellent tes seins,
Comme ma chair
Appelle ta chair ?

Tes pas résonnent maintenant
Dessus les degrés de notre escalier,
Pantelante, je vais à ta rencontre,
Et par le pouvoir de mon amour,

Je te récite, à genoux,
Ô ma madone d’éternité,
L’encens de nos sens, et
Le lys de la Douceur.

J’attends en la nuit blafarde
Le quatrain de ton pas,
Mon Exquise,
Sur le pavé de Paris.

ʒə tə ʁesitə lɑ̃sɛ̃ də no sɑ̃s

pø mə ʃo
kə lε sjø tʁepiɲe də kɔlεʁə,
kil nεʒə u kil vɑ̃tə,
kaʁ

ʒatɑ̃z- ɑ̃ la nɥi blafaʁdə
lə katʁɛ̃ də tɔ̃ pa,
mɔ̃n- εkskizə,
syʁ lə pave də paʁi.

la kloʃə də leɡlizə sɛ̃ sylpisə
eɡʁεnə lεz- œʁ,
ʒə mə suvjɛ̃
də limnə də ta splɑ̃dœʁ,

ʒə vεz- alɔʁ dɑ̃ nɔtʁə aʁmwaʁə,
ʒə ʁεspiʁə lə paʁfœ̃ də tε ʒypə,
e lə mysk ɑ̃tεtɑ̃
də tε kɔʁsaʒə də swa.

sɑ̃s ty kɔmə
mε sɛ̃z- apεlle tε sɛ̃,
kɔmə ma ʃεʁ
apεllə ta ʃεʁ ?

tε pa ʁezɔne mɛ̃tənɑ̃
dəsy lε dəɡʁe də nɔtʁə εskalje,
pɑ̃təlɑ̃tə, ʒə vεz- a ta ʁɑ̃kɔ̃tʁə,
e paʁ lə puvwaʁ də mɔ̃n- amuʁ,

ʒə tə ʁesitə, a ʒənu,
o ma madɔnə detεʁnite,
lɑ̃sɛ̃ də no sɑ̃s, e
lə lis də la dusœʁ.

ʒatɑ̃z- ɑ̃ la nɥi blafaʁdə
lə katʁɛ̃ də tɔ̃ pa,
mɔ̃n- εkskizə,
syʁ lə pave də paʁi.