Poeme : Mon Enfer

Cette maudite vie, je ne la mérite pas
Malgré qu’aux anges, moi j’y crois
Eux malgré, ne viennent pas à moi
Ils restent tous là-bas, ils risent de mes explois

Sur papier j’écris toutes mes peines
Je sens mon sang qui se glace dans mes veines
En mon histoire, de toite facon, personne n’y crois
En qq seconde, j’ai sut perdre ma joie

Tous ces trahisons, j’y repense
Ils prennent possetion de tous mes sens
Je me renferme dans le fin fond de ma mémoire
Et je commence à pleurer sans le vouloir

Dans ce monde, j’ai perdue sourire
En enfer, je pourrais courir
Jusqua ce que je me fasse bruler par les flammes
Et que le diable se meurt de mon âme

Je me retourne, la tête au ciel
Je fais mes adieux, je vide mes pensee
J’ouvre les bras, je me laisse tomber
Je peux maintenant dire : ADIEU MONDE CRUELLE ! ! !

…

sεtə moditə vi, ʒə nə la meʁitə pa
malɡʁe koz- ɑ̃ʒə, mwa ʒi kʁwa
ø malɡʁe, nə vjεne pa a mwa
il ʁεste tus la ba, il ʁize də mεz- εksplwa

syʁ papje ʒekʁi tutə mε pεnə
ʒə sɑ̃s mɔ̃ sɑ̃ ki sə ɡlasə dɑ̃ mε vεnə
ɑ̃ mɔ̃n- istwaʁə, də twatə fakɔ̃, pεʁsɔnə ni kʁwa
ɑ̃ ky ky səɡɔ̃də, ʒε syt pεʁdʁə ma ʒwa

tus sε tʁaizɔ̃, ʒi ʁəpɑ̃sə
il pʁεne pɔsəsjɔ̃ də tus mε sɑ̃s
ʒə mə ʁɑ̃fεʁmə dɑ̃ lə fɛ̃ fɔ̃ də ma memwaʁə
e ʒə kɔmɑ̃sə a pləʁe sɑ̃ lə vulwaʁ

dɑ̃ sə mɔ̃də, ʒε pεʁdɥ suʁiʁə
ɑ̃n- ɑ̃fe, ʒə puʁʁε kuʁiʁ
ʒyska sə kə ʒə mə fasə bʁyle paʁ lε flamə
e kə lə djablə sə məʁ də mɔ̃n- amə

ʒə mə ʁətuʁnə, la tεtə o sjεl
ʒə fε mεz- adjø, ʒə vidə mε pɑ̃si
ʒuvʁə lε bʁa, ʒə mə lεsə tɔ̃be
ʒə pø mɛ̃tənɑ̃ diʁə : adjø mɔ̃də kʁyεllə ! ! !

…