Poeme : La Pretresse

Mords moi les lèvres, mords les très fort
Réveille en moi ce désir qui est mort !
Moi créature de nuit, froide comme la glace
Depuis des siècles, depuis que le temps passe !

Fouette moi le corps avec tes baisers
Et cries en regardant mes armes brisées
Toi loup affamé, tu me pourchasse !
Et sur mon corps inerte, tu passe

Etoile du nord, viens a mon aide
Ce soir je meurs, je tombe raide !
Je suis la servante de ton temple
Te servir était, le souhait qui me comble

Pour toi ! j’ai rompu tous mes liens de parenté
Mais venu ce mortel, qui mas enlevé ma chasteté
Pardonne moi, O lune de mes ancêtres
La passion détourne bien des prêtres

Il m’as fait prisonnière et m’emmène au loin
Je ne me reposerai guère et ne mangerait point
Dans sa Sahara je me réveille de mon rêve
Toute nue devant lui, comme notre Ève

Je crie de soif et en guise d’eau il me fait boire sa bouche
Et son torse chaud, serait ma seule couche
Guerrier de feu tu me brûle toute entière
Tu n’entends plus ma plainte, ni ma priere

mɔʁd mwa lε lεvʁə, mɔʁd lε tʁε fɔʁ
ʁevεjə ɑ̃ mwa sə deziʁ ki ε mɔʁ !
mwa kʁeatyʁə də nɥi, fʁwadə kɔmə la ɡlasə
dəpɥi dε sjεklə, dəpɥi kə lə tɑ̃ pasə !

fuεtə mwa lə kɔʁz- avεk tε bεze
e kʁiz- ɑ̃ ʁəɡaʁdɑ̃ mεz- aʁmə- bʁize
twa lu afame, ty mə puʁʃasə !
e syʁ mɔ̃ kɔʁz- inεʁtə, ty pasə

ətwalə dy nɔʁ, vjɛ̃z- a mɔ̃n- εdə
sə swaʁ ʒə mœʁ, ʒə tɔ̃bə ʁεdə !
ʒə sɥi la sεʁvɑ̃tə də tɔ̃ tɑ̃plə
tə sεʁviʁ etε, lə suε ki mə kɔ̃blə

puʁ twa ! ʒε ʁɔ̃py tus mε ljɛ̃ də paʁɑ̃te
mε vəny sə mɔʁtεl, ki mas ɑ̃ləve ma ʃastəte
paʁdɔnə mwa, o lynə də mεz- ɑ̃sεtʁə
la pasjɔ̃ detuʁnə bjɛ̃ dε pʁεtʁə

il ma fε pʁizɔnjεʁə e mɑ̃mεnə o lwɛ̃
ʒə nə mə ʁəpozəʁε ɡεʁə e nə mɑ̃ʒəʁε pwɛ̃
dɑ̃ sa saaʁa ʒə mə ʁevεjə də mɔ̃ ʁεvə
tutə nɥ dəvɑ̃ lɥi, kɔmə nɔtʁə εvə

ʒə kʁi də swaf e ɑ̃ ɡizə do il mə fε bwaʁə sa buʃə
e sɔ̃ tɔʁsə ʃo, səʁε ma sələ kuʃə
ɡeʁje də fø ty mə bʁylə tutə ɑ̃tjεʁə
ty nɑ̃tɑ̃ plys ma plɛ̃tə, ni ma pʁjəʁə