Poeme : Accorde Moi Ton Asile

Belle nature, accèderas tu à ma demande
Feras tu de ta verdure mon lieu d’axile ?
Je te donnerai ma pauvre âme en offrande
Puis je louangerai ta saine beauté idylle

Mais fait taire mes tourments, je t’en pris !
Apaise l’épave de mon cœur si troublé
Tes parfums, ton paysage pleins de vie
Sauront ranimer mon petit corps accablé

Embrasse moi de toute ta sensualité florale
Chante moi cette mélodie qui me fait oublié
Je veux voir ta grande magnificence estivale
Car j’aimerais tant retrouver ta douce pureté

Mère nature, comme j’envie ton insouciance
Toujours être caressé par le vent et la pluie
Oui, j’envierai toujours ta fierté, ton aisance
Accorde moi axile cher nature, je t’en supplie

bεllə natyʁə, aksεdəʁa ty a ma dəmɑ̃də
fəʁa ty də ta vεʁdyʁə mɔ̃ ljø daksilə ?
ʒə tə dɔnəʁε ma povʁə amə ɑ̃n- ɔfʁɑ̃də
pɥi ʒə lwɑ̃ʒəʁε ta sεnə bote idilə

mε fε tεʁə mε tuʁmɑ̃, ʒə tɑ̃ pʁi !
apεzə lepavə də mɔ̃ kœʁ si tʁuble
tε paʁfœ̃, tɔ̃ pεizaʒə plɛ̃ də vi
soʁɔ̃ ʁanime mɔ̃ pəti kɔʁz- akable

ɑ̃bʁasə mwa də tutə ta sɑ̃sɥalite flɔʁalə
ʃɑ̃tə mwa sεtə melɔdi ki mə fε ublje
ʒə vø vwaʁ ta ɡʁɑ̃də maɲifisɑ̃sə εstivalə
kaʁ ʒεməʁε tɑ̃ ʁətʁuve ta dusə pyʁəte

mεʁə natyʁə, kɔmə ʒɑ̃vi tɔ̃n- ɛ̃susjɑ̃sə
tuʒuʁz- εtʁə kaʁese paʁ lə vɑ̃ e la plɥi
ui, ʒɑ̃vjəʁε tuʒuʁ ta fjεʁte, tɔ̃n- εzɑ̃sə
akɔʁdə mwa aksilə ʃεʁ natyʁə, ʒə tɑ̃ sypli