Poeme : Le Temp Arrenge Bien Les Choses…

J aurais pu commencer,
Par te dire que je t’aimer.
Ma vie a toujours resemble a un conte de fee,
Quand j’ete enlacer, dans tes bras a tes coter.

Nous nous somme separe,
Moi j’ai beaucoup pleure.
Apres tant de soir,
Sans aucun espoir de te revoir.

J’avait tire un trait,
Ma vie ete resillier.
Personne ne pouvez m’aider,
Parce que au fond personne ne comprener.

Je n’avait que 12 ans,
On me disait de regarder loin devant,
Mes coment voir l’horizon,
Si dans ma tete tout ete blanc.

Avec le temp je compris,
Que tu n’ete q’un pas dans ma vie.
Meme si a l’heure d’aujourdui,
Ce poeme que je lit, je ne les pas compris.

ʒi oʁε py kɔmɑ̃se,
paʁ tə diʁə kə ʒə tεme.
ma vi a tuʒuʁ ʁəsɑ̃blə a œ̃ kɔ̃tə də fi,
kɑ̃ ʒətə ɑ̃lase, dɑ̃ tε bʁaz- a tε kɔte.

nu nu sɔmə səpaʁə,
mwa ʒε boku plœʁə.
apʁə- tɑ̃ də swaʁ,
sɑ̃z- okœ̃ εspwaʁ də tə ʁəvwaʁ.

ʒavε tiʁə œ̃ tʁε,
ma vi ətə ʁəsijje.
pεʁsɔnə nə puve mεde,
paʁsə kə o fɔ̃ pεʁsɔnə nə kɔ̃pʁəne.

ʒə navε kə duzə ɑ̃,
ɔ̃ mə dizε də ʁəɡaʁde lwɛ̃ dəvɑ̃,
mε kɔme vwaʁ lɔʁizɔ̃,
si dɑ̃ ma tətə tut- ətə blɑ̃.

avεk lə tɑ̃p ʒə kɔ̃pʁi,
kə ty nətə kœ̃ pa dɑ̃ ma vi.
məmə si a lœʁ doʒuʁdɥi,
sə poəmə kə ʒə li, ʒə nə lε pa kɔ̃pʁi.