Poeme : Quand L’orage Tonne

Son regard se pose sur cette tombe,
Il se souvient de ce jours de pluie
Ces vetements ete d’un rouge sombre,
Les gens se tener assis pres de lui.

Sont regard cacher de l’amertume,
Malgres toute sa force les regrets lui bruler l’ame
Mes seule la mer sait fairre disparaitre l’ecume,
Pour qu’un jours, un instant apparaissent une flamme…

Une rage feroce consumer sont corp,
Rien ne lui fesait plus peur dorenavant,
Il se senter invincible car capable de se donner la mort,
Tout avait changer, il ne serait plus comme avant.

Il refuser de fairre comme tout le monde,
Se considerant plus qu’un pion sur cette echiquier,
Il refusait de vivre bannalement,
La vie lui montrer les mur d’une prison oublier…

sɔ̃ ʁəɡaʁ sə pozə syʁ sεtə tɔ̃bə,
il sə suvjɛ̃ də sə ʒuʁ də plɥi
sε vətəmɑ̃z- ətə dœ̃ ʁuʒə sɔ̃bʁə,
lε ʒɑ̃ sə təne asi pʁə- də lɥi.

sɔ̃ ʁəɡaʁ kaʃe də lamεʁtymə,
malɡʁə- tutə sa fɔʁsə lε ʁəɡʁε lɥi bʁyle lamə
mε sələ la mεʁ sε fεʁə dispaʁεtʁə ləkymə,
puʁ kœ̃ ʒuʁ, œ̃n- ɛ̃stɑ̃ apaʁεse ynə flamə…

ynə ʁaʒə fəʁɔsə kɔ̃syme sɔ̃ kɔʁp,
ʁjɛ̃ nə lɥi fəzε plys pœʁ dɔʁənavɑ̃,
il sə sɑ̃te ɛ̃vɛ̃siblə kaʁ kapablə də sə dɔne la mɔʁ,
tut- avε ʃɑ̃ʒe, il nə səʁε plys kɔmə avɑ̃.

il ʁəfyze də fεʁə kɔmə tu lə mɔ̃də,
sə kɔ̃sidəʁɑ̃ plys kœ̃ pjɔ̃ syʁ sεtə εʃikje,
il ʁəfyzε də vivʁə banaləmɑ̃,
la vi lɥi mɔ̃tʁe lε myʁ dynə pʁizɔ̃ ublje…