Poeme : Matin D’hiver

Sous le soleil rougit
Les ardoises fument
Le givre de la nuit
En vapeur se consume

La nature engourdit
S’étire sous la brume
L’obscurité s’enfuit
Légère comme une plume

Fraîche rosée scintille
En gouttes suspendues
Bijoux de pacotille
Aux branches des arbres nus

Le matin se réveille
Au milieu de l’hiver
Croasse la corneille
Perchée sur la gouttière

su lə sɔlεj ʁuʒi
lεz- aʁdwazə fyme
lə ʒivʁə də la nɥi
ɑ̃ vapœʁ sə kɔ̃symə

la natyʁə ɑ̃ɡuʁdi
setiʁə su la bʁymə
lɔpskyʁite sɑ̃fɥi
leʒεʁə kɔmə ynə plymə

fʁεʃə ʁoze sɛ̃tijə
ɑ̃ ɡutə syspɑ̃dɥ
biʒu də pakɔtijə
o bʁɑ̃ʃə dεz- aʁbʁə- nys

lə matɛ̃ sə ʁevεjə
o miljø də livεʁ
kʁɔasə la kɔʁnεjə
pεʁʃe syʁ la ɡutjεʁə