Poeme : Baigné De Vide

Lit d’abime blanc
Porcelaine froide
Sommeil béni

Dans la salle de bain
Le monde ne blesse plus
Fermée, la clé de mon bonheur
Sécure ambivalence

Le volume au maximum
Les pensées coupées
Saigne la musique

Douce agonie
Rythme perfusé
Respiration enchantée
Une autodestruction quantifiée

li dabimə blɑ̃
pɔʁsəlεnə fʁwadə
sɔmεj beni

dɑ̃ la salə də bɛ̃
lə mɔ̃də nə blεsə plys
fεʁme, la kle də mɔ̃ bɔnœʁ
sekyʁə ɑ̃bivalɑ̃sə

lə vɔlymə o maksimɔm
lε pɑ̃se kupe
sεɲə la myzikə

dusə aɡɔni
ʁitmə pεʁfyze
ʁεspiʁasjɔ̃ ɑ̃ʃɑ̃te
ynə otɔdεstʁyksjɔ̃ kɑ̃tifje