Poeme : Triste Reflet.

Elle ne ce reconnaît plus, le reflet dans le miroir lui renvoie une image immonde, horrible, celle d’une personne sens cœur, sans âme.
Elle est la debout devant ce miroir qui la brises à chaque fois, elle ne bouge plus, ne parle plus puis une larme sort et sens ce retour part de ce reflet si laid.
2 seconde devant, 2 seconde de trop.
Elle ne croie pas, elle n’y croie plus et elle disparaît à jamais comme remplacé par cette être si horrible avec dans de douleur et de peur.
Elle n’est plus que l’ombre d’elle-même et elle est devenue une personne vide avec plus aucun sentiment.

εllə nə sə ʁəkɔnε plys, lə ʁəflε dɑ̃ lə miʁwaʁ lɥi ʁɑ̃vwa ynə imaʒə imɔ̃də, ɔʁiblə, sεllə dynə pεʁsɔnə sɑ̃s kœʁ, sɑ̃z- amə.
εllə ε la dəbu dəvɑ̃ sə miʁwaʁ ki la bʁizəz- a ʃakə fwa, εllə nə buʒə plys, nə paʁlə plys pɥiz- ynə laʁmə sɔʁ e sɑ̃s sə ʁətuʁ paʁ də sə ʁəflε si lε.
dø səɡɔ̃də dəvɑ̃ viʁɡylə dø səɡɔ̃də də tʁo.
εllə nə kʁwa pa, εllə ni kʁwa plysz- e εllə dispaʁε a ʒamε kɔmə ʁɑ̃plase paʁ sεtə εtʁə si ɔʁiblə avεk dɑ̃ də dulœʁ e də pœʁ.
εllə nε plys kə lɔ̃bʁə dεllə mεmə e εllə ε dəvənɥ ynə pεʁsɔnə vidə avεk plysz- okœ̃ sɑ̃timɑ̃.