Poeme : Mes Ailes

Mes ailes me font mal
Elles brule et son remplit de larmes,
Les plume ressemble a du cristal
Mes sont remplit de souvenir douleureux comme une arme…

J’ai beau les étendre
Et d’essayer de m’envoler,
La seule chose que je puisse faire c’est attendre
Attendre un souffle de vent, répéter…

J’ai des ailes mais je ne peux m’envoler
Je ne peut rejoindre les cieux,
Elles ne servent qu’a intimider
Les laches, les peureux…

J’ai l’impression que le ciel m’appelle
Que l’infini bleu me tend la main,
Pour que mon corp si frêle
Puisse enfin vivre en son sein…

Et je reste a contempler
Cet infini bleu comme l’océan,
Sur cette terre triste je doit rester
A admirer les cieux et a rêver de pouvoir voler en son flanc…

mεz- εlə mə fɔ̃ mal
εllə bʁylə e sɔ̃ ʁɑ̃pli də laʁmə,
lε plymə ʁəsɑ̃blə a dy kʁistal
mε sɔ̃ ʁɑ̃pli də suvəniʁ duləʁø kɔmə ynə aʁmə…

ʒε bo lεz- etɑ̃dʁə
e desεje də mɑ̃vɔle,
la sələ ʃozə kə ʒə pɥisə fεʁə sεt- atɑ̃dʁə
atɑ̃dʁə œ̃ suflə də vɑ̃, ʁepete…

ʒε dεz- εlə mε ʒə nə pø mɑ̃vɔle
ʒə nə pø ʁəʒwɛ̃dʁə lε sjø,
εllə nə sεʁve ka ɛ̃timide
lε laʃə, lε pəʁø…

ʒε lɛ̃pʁesjɔ̃ kə lə sjεl mapεllə
kə lɛ̃fini blø mə tɑ̃ la mɛ̃,
puʁ kə mɔ̃ kɔʁp si fʁεlə
pɥisə ɑ̃fɛ̃ vivʁə ɑ̃ sɔ̃ sɛ̃…

e ʒə ʁεstə a kɔ̃tɑ̃ple
sεt ɛ̃fini blø kɔmə lɔseɑ̃,
syʁ sεtə teʁə tʁistə ʒə dwa ʁεste
a admiʁe lε sjøz- e a ʁεve də puvwaʁ vɔle ɑ̃ sɔ̃ flɑ̃k…