Poeme : J’écris La Nuit

Quelquefois je prends la tangente
J’emporte feuillets et calame
Loin de tout ce qui me déchante
Et m’en vais au gré de mon âme

L’humanité contrariante
N’a pas ouvert le bon sésame
Moi, sur mon ile insignifiante
J’essaie de retrouver la trame

Maigre pensée outrecuidante
De l’aède en plein mélodrame
Ma rêverie si délirante
Va se perdre en un feu sans flamme

Pour trouver la rime alléchante
Prise à la brume diaphane
Mon âme parfois délirante
Rêve des lieux qu’elle profane

Dans le calme et la plénitude
J’entends ma respiration
J’aime l’endroit où la quiétude
Berce l’imagination

L’obscurité est le prélude
À toute concentration
J’y découvre la complétude
Au rêve : interprétation

Pour trouver le bruit, l’amplitude
Mon envie de perfection
A besoin de la solitude
Source d’argumentation

Un son lointain… Béatitude !
J’allume et je prends mon crayon
J’écris ma quête infinitude
Grâce à mon inspiration

kεlkəfwa ʒə pʁɑ̃ la tɑ̃ʒɑ̃tə
ʒɑ̃pɔʁtə fœjεz- e kalamə
lwɛ̃ də tu sə ki mə deʃɑ̃tə
e mɑ̃ vεz- o ɡʁe də mɔ̃n- amə

lymanite kɔ̃tʁaʁjɑ̃tə
na pa uvεʁ lə bɔ̃ sezamə
mwa, syʁ mɔ̃n- ilə ɛ̃siɲifjɑ̃tə
ʒesε də ʁətʁuve la tʁamə

mεɡʁə pɑ̃se utʁəkɥidɑ̃tə
də laεdə ɑ̃ plɛ̃ melɔdʁamə
ma ʁεvəʁi si deliʁɑ̃tə
va sə pεʁdʁə ɑ̃n- œ̃ fø sɑ̃ flamə

puʁ tʁuve la ʁimə aleʃɑ̃tə
pʁizə a la bʁymə djafanə
mɔ̃n- amə paʁfwa deliʁɑ̃tə
ʁεvə dε ljø kεllə pʁɔfanə

dɑ̃ lə kalmə e la plenitydə
ʒɑ̃tɑ̃ ma ʁεspiʁasjɔ̃
ʒεmə lɑ̃dʁwa u la kjetydə
bεʁsə limaʒinasjɔ̃

lɔpskyʁite ε lə pʁelydə
a tutə kɔ̃sɑ̃tʁasjɔ̃
ʒi dekuvʁə la kɔ̃pletydə
o ʁεvə : ɛ̃tεʁpʁetasjɔ̃

puʁ tʁuve lə bʁɥi, lɑ̃plitydə
mɔ̃n- ɑ̃vi də pεʁfεksjɔ̃
a bəzwɛ̃ də la sɔlitydə
suʁsə daʁɡymɑ̃tasjɔ̃

œ̃ sɔ̃ lwɛ̃tɛ̃… beatitydə !
ʒalymə e ʒə pʁɑ̃ mɔ̃ kʁεjɔ̃
ʒekʁi ma kεtə ɛ̃finitydə
ɡʁasə a mɔ̃n- ɛ̃spiʁasjɔ̃