Poeme : Je Crains

Je crains quand le soleil s’en va,
Et tous ses petits bouts de rien,
Qui viennent de l’au-delà.

Je crains le silence quand le bruit s’en va,
Et le chaud qui se transforme en froid.
Je crains les rues où il n’y a pas de gens,
Et de toute cette solitude qui me poursuit comme le vent.

Je crains qu’on ne me remarque pas,
Et de partir quand je suis encore là.
Je crains la pluie qui devient sécheresse,
Et de la vie faite de fausses promesses.

Je crains les étoiles quant elle mettent les voiles,
Et de mon visage qui se dévoile.
Je crains ma vie quand elle court après la mort,
Et que ma raison s’endort.

Je crains le mal et le bien,
Et du rêve qui reste dans le lointain.
Je crains le monde quand il nage dans les lois,
Et que toi, tu ne sois plus toi.

Je crains les angoisses quand tout s’éteint,
Et même des tracas de petits riens.

Malliga*

ʒə kʁɛ̃ kɑ̃ lə sɔlεj sɑ̃ va,
e tus sε pəti bu də ʁjɛ̃,
ki vjεne də lo dəla.

ʒə kʁɛ̃ lə silɑ̃sə kɑ̃ lə bʁɥi sɑ̃ va,
e lə ʃo ki sə tʁɑ̃sfɔʁmə ɑ̃ fʁwa.
ʒə kʁɛ̃ lε ʁyz- u il ni a pa də ʒɑ̃,
e də tutə sεtə sɔlitydə ki mə puʁsɥi kɔmə lə vɑ̃.

ʒə kʁɛ̃ kɔ̃ nə mə ʁəmaʁkə pa,
e də paʁtiʁ kɑ̃ ʒə sɥiz- ɑ̃kɔʁə la.
ʒə kʁɛ̃ la plɥi ki dəvjɛ̃ seʃəʁεsə,
e də la vi fεtə də fosə pʁɔmesə.

ʒə kʁɛ̃ lεz- etwalə kɑ̃ εllə mεte lε vwalə,
e də mɔ̃ vizaʒə ki sə devwalə.
ʒə kʁɛ̃ ma vi kɑ̃t- εllə kuʁ apʁε la mɔʁ,
e kə ma ʁεzɔ̃ sɑ̃dɔʁ.

ʒə kʁɛ̃ lə mal e lə bjɛ̃,
e dy ʁεvə ki ʁεstə dɑ̃ lə lwɛ̃tɛ̃.
ʒə kʁɛ̃ lə mɔ̃də kɑ̃t- il naʒə dɑ̃ lε lwa,
e kə twa, ty nə swa plys twa.

ʒə kʁɛ̃ lεz- ɑ̃ɡwasə kɑ̃ tu setɛ̃,
e mεmə dε tʁaka də pəti ʁjɛ̃.

maliɡa asteʁiskə