Poeme : La Rivière

J’aime la rivière qui coule
J’aime le boa qui s ; enroule
La rivière un grand crotale
Des images qui se déroulent.

La rivière en amont, gravit
Le monticule qui s, enfuit
En aval, s’affaisse endormi
Se love dans ses rêveries.

Le reptile vers la mer fonce
Les bonds dans le bleu en averse
Les vagues affleurent et se dressent
De ses cloches fend des crevasses.

Puis z’engouffre, devient sirène
La voix coule, une humeur sereine
Charme les marins, les avale
Beauté-éclat, cette pucelle.

La Sorgue, une ville-rivière
D’ou germe René Char, l’éclair
Étincelle parmi ses frères
Se réveillant en temps de guerre.

Tant de fleuves ont donné des villes
Une vie fleurit sur les rives
Naissent des cendres, leurs racines
Carthage, Rome et ses merveilles
Les clins de signe en poème
Une rivière souterraine.

ʒεmə la ʁivjεʁə ki kulə
ʒεmə lə bɔa ki εs, ɑ̃ʁulə
la ʁivjεʁə œ̃ ɡʁɑ̃ kʁɔtalə
dεz- imaʒə ki sə deʁule.

la ʁivjεʁə ɑ̃n- amɔ̃, ɡʁavi
lə mɔ̃tikylə ki εs, ɑ̃fɥi
ɑ̃n- aval, safεsə ɑ̃dɔʁmi
sə lɔvə dɑ̃ sε ʁεvəʁi.

lə ʁεptilə vεʁ la mεʁ fɔ̃sə
lε bɔ̃ dɑ̃ lə blø ɑ̃n- avεʁsə
lε vaɡz- afləʁe e sə dʁəse
də sε kloʃə fɑ̃ dε kʁəvasə.

pɥi zɑ̃ɡufʁə, dəvjɛ̃ siʁεnə
la vwa kulə, ynə ymœʁ səʁεnə
ʃaʁmə lε maʁɛ̃, lεz- avalə
bote ekla, sεtə pysεllə.

la sɔʁɡ, ynə vilə ʁivjεʁə
du ʒεʁmə ʁəne ʃaʁ, leklεʁ
etɛ̃sεllə paʁmi sε fʁεʁə
sə ʁevεjɑ̃ ɑ̃ tɑ̃ də ɡeʁə.

tɑ̃ də fləvəz- ɔ̃ dɔne dε vilə
ynə vi fləʁi syʁ lε ʁivə
nεse dε sɑ̃dʁə, lœʁ ʁasinə
kaʁtaʒə, ʁɔmə e sε mεʁvεjə
lε klɛ̃ də siɲə ɑ̃ pɔεmə
ynə ʁivjεʁə suteʁεnə.