Poeme : La Tuile

J’ai posé une tuile
Sur le toit de ma vie
Quelque chose de futile
Pour couvrir mes ennuis.

Une tuile cuite au four
Au soleil de Provence
Une protection pour l’amour
Pour chasser les offenses.

Elle rougit comme de l’ocre
Solide comme le chêne
Un Colorado qui croque
Aux allures de bohème.
Moulée dans les ancrages
Extraite de la grotte
Elle suffit au coffrage
Que les hommes grignotent.

Cette tuile que je pose
Sur mon existence
Qui renvoie, je suppose
Les peurs de mon enfance.

Elle dérive d’une logique
À la surface d’un gâteau
Ou encore plus tragique
Quand la chance fait défaut.

Demain, elle sera encore
À l’heure du couchant
Les lueurs de l’aurore
D’un soir asséchant.

La Provence est une région
Qui dévoile tous ses éclats
Malgré tous les melons
Des quartiers de Carpentras.

Copyright ©tous droits réservés.
18. 08. 2015
SEDITIO AMOR

ʒε poze ynə tɥilə
syʁ lə twa də ma vi
kεlkə ʃozə də fytilə
puʁ kuvʁiʁ mεz- ɑ̃nɥi.

ynə tɥilə kɥitə o fuʁ
o sɔlεj də pʁɔvɑ̃sə
ynə pʁɔtεksjɔ̃ puʁ lamuʁ
puʁ ʃase lεz- ɔfɑ̃sə.

εllə ʁuʒi kɔmə də lɔkʁə
sɔlidə kɔmə lə ʃεnə
œ̃ kɔlɔʁado ki kʁɔkə
oz- alyʁə də bɔεmə.
mule dɑ̃ lεz- ɑ̃kʁaʒə
εkstʁεtə də la ɡʁɔtə
εllə syfi o kɔfʁaʒə
kə lεz- ɔmə ɡʁiɲɔte.

sεtə tɥilə kə ʒə pozə
syʁ mɔ̃n- εɡzistɑ̃sə
ki ʁɑ̃vwa, ʒə sypozə
lε pœʁ də mɔ̃n- ɑ̃fɑ̃sə.

εllə deʁivə dynə lɔʒikə
a la syʁfasə dœ̃ ɡato
u ɑ̃kɔʁə plys tʁaʒikə
kɑ̃ la ʃɑ̃sə fε defo.

dəmɛ̃, εllə səʁa ɑ̃kɔʁə
a lœʁ dy kuʃɑ̃
lε lɥœʁ də loʁɔʁə
dœ̃ swaʁ aseʃɑ̃.

la pʁɔvɑ̃sə εt- ynə ʁeʒjɔ̃
ki devwalə tus sεz- ekla
malɡʁe tus lε məlɔ̃
dε kaʁtje də kaʁpɑ̃tʁa.

kɔpiʁajt kɔpiʁajt tus dʁwa ʁezεʁve.
diz- ɥi pwɛ̃ zeʁo ɥi pwɛ̃ dø milə kɛ̃zə
sədisjo amɔʁ